De zorg is onbetaalbaar. Het kost de maatschappij handen vol geld om medicijnen, hulpmiddelen, ligkosten, behandelingen en verzorging te betalen. Heel vervelend allemaal, vooral omdat we vergrijzen. Ik zeg ‘we’, maar ik bedoel: jullie. Ik ben nog niet grijs. Een enkel grijs haartje heb ik wel, maar dat was al zo toen ik vijftien was. Wie toch wat op mijn haarkleur aan wil merken, zal ontdekken dat er wat groen tussen zit. Groen ja. Wie blond is en veel in het zwembad ligt, ontdekt dat haar vanzelf groen wordt onder invloed van chloor. Dat valt dan weer op te lossen door tomatenketchup door de shampoo te mengen. Je denkt nu waarschijnlijk dat ik koortsig ben en wartaal uitsla maar het is echt waar en ziek ben ik niet. Meer.
Maar ik wás wel ziek en ook koortsig. Vandaar mijn bespiegelingen over zorgkosten en vergrijzing. Tot ik ineens terecht kwam op groen haar. Hoe dat kwam, weet ik eigenlijk niet. Mensen met koorts zeggen rare dingen. En niet alleen mensen met koorts, trouwens. Mijn punt is: mensen worden steeds ouder, we overschrijden de houdbaarheidsdatum en dat is kostbaar. Hoe ouder, hoe meer kans op ziekte, hoe duurder het is. Zeggen ze. Maar ik kwam eigenlijk tot een heel andere conclusie.
Nu had ik alleen maar een klein griepje, dus dat viel gelukkig mee. Maar ik was er wel even mee onder de pannen. Ik lag gedwongen stil een paar dagen lang, met drie kruiken onder twee dekbedden. Ik at weinig, deed geen boodschappen, ging niet shoppen, reed geen kilometers, kortom: gaf niks uit. Ik stuurde de kleine big om beschuiten, appelmoes en waterijsjes maar dat was het wel. Verder was het een heel goedkope week. Voor mij dan. Voor de kleine big daarentegen was het hard aanpoten. Op de fiets naar de winkel, zelf eten koken, een halve secretaressedienst draaien (‘Nee, mijn moeder is ziek, kan ik iets doorgeven?’), kopjes thee zetten en ook nog naar school. Pfff, ze was blij dat ik weer beter was want al dat gezorg was niks voor haar.
En eerlijk gezegd: zorg ontvangen is niks voor mij. De zorg mag duur zijn, gezond zijn, dat is nog duurder. Het is onbetaalbaar. Lekker zelf naar de winkel fietsen, thee zetten, zaken doen, hard aanpoten, eigen bonen doppen. Of niet, maar in elk geval: zelf beslissen. Ik zwaai mijn benen uit bed en ben d’r weer. Snel mijn jas aan, naar buiten. En geld uitgeven!