Tegelijk met de kilo’s die verdwijnen als sneeuw voor de zon, neemt ook mijn weerstand af as we speak. Elke bacterie die langs vliegt blijft aan me hangen. En al slik ik ook een arsenaal aan pilletjes met vitamine A tot en met Z, ik pik vrij gemakkelijk allerlei ziekmakends op. Als mensen blaffend en proestend mijn weg kruisen, dan heeft schuilen al geen zin meer en weet ik dat de incubatietijd is begonnen. Tegen de aso’s die in plaats van in bed te liggen met een kruik, een elektrische deken en een strip paracetamollen, gewoon de werkvloer onveilig blijven maken terwijl het water uit hun ogen en oren loopt, zou ik willen schreeuwen: ‘Ga naar huis! Hou je bacillen lekker bij je! Ga thuis flexen als je zo nodig moet werken met veertig graden koorts. Maar wat je ook doet: blijf ver uit m’n buurt!’ Maar dat doen mensen niet. Mensen denken dat ze bikkels zijn als ze zich in het maatschappelijk verkeer begeven als het koortszweet ze over de rug stroomt. Terwijl ik vind dat ze opgepakt zouden moeten worden voor het ontwrichten van de maatschappij.
Vorige week was het zover. Er hadden inmiddels zoveel mensen hoestend over me heen gehangen dat er geen ontkomen meer aan was. Ik werd ziek. Ik keerde huiswaarts op een donderdagavond met een flinke koorts en dat bleef zo tot het weekend zich langzaam terugtrok om plaats te maken voor de werkweek. En toen was ik niet beter, maar begaf ik, bikkel, me in het maatschappelijk verkeer terwijl het koortszweet me over de rug stroomde. Overal waar ik blaffend langs strompelde, stoven mensen aan de kant. ‘Ga naar huis!’, dachten ze. ‘Hou je bacillen lekker bij je!’
Het was een memorabel weekend, dat ik doorbracht in het halfduister, tussen waken en slapen in. Met de griep die als ongenode gast op mijn bedrand de wacht hield. Ik beleefde een hoop koortsige ijldromen, maar achteraf geloof ik dat ik vooral series keek op Netflix. Als je ziek bent, dan mag dat. Werken? Bloggen? Bespiegelingen in de krant? Verantwoorde literatuur? Neuh, ziek. Maar niet te ziek om een vinger op te kunnen tillen en de laptop aan te klikken. En inmiddels weet ik: nuttig hoor, paracetamol en hoestdrank. Maar waar je pas echt van opkikkert is van een weekendje in bed met de laptop. Ontzettend heilzaam, zo’n dosis Netflixcilline, maar wel licht verslavend. Want dit weekend heb ik geen griep, maar ik geloof dat ik toch …
Zolang niemand ’t weet, moet ’t kunnen!