Voor een Indian Summer hoef je tegenwoordig de grote plas niet over te steken. Zo’n zomerachtige herfst waar ze aan de oostkust van de VS patent op leken te hebben, is ons dit jaar zomaar ten deel gevallen. Mij is dat heel goed bevallen. Ik houd niet van winter, kou en nattigheid. Heel raar voor iemand met Vikingvoorouders, maar er zijn wel meer rare dingen in de wereld.
Nu lijkt er toch een einde te komen aan die mooie zomer. Vandaag heb ik de laatste zonnestralen ervan meegepikt, struinend langs de IJssel die tevreden mompelend langs de stad kabbelde. Ik was niet de enige die nog even wilde genieten van de laatste mooie dag, stad en ommeland waren uitgelopen. Een lange file van wandelaars flaneerde langs het water. Nog even doen alsof het zomer is, maar in de verte zagen we donkere wolken zich al samenpakken.
We stevenen in dit lopende jaar af op een warmterecord, met een gemiddelde van 12,8 graden. De zee is terwijl ik dit schrijf nog net zo warm als in juni. Een keerzijde aan de warmte is er ook. Want de oorzaak ervan, de wereldwijde klimaatverandering veroorzaakt door broeikasgassen, is natuurlijk om te huilen. Ook om te huilen is dat ons klimaat steeds geschikter wordt voor exotische dieren. De Big Five en andere wilde beesten zullen we hier niet snel zien want steppe en uitgestrekte grazige jachtvelden hebben we nog steeds niet al stijgt de temperatuur.
Wat we hier wel gaan zien, zijn tropische insecten. Dat de Zuid-Europese Koninginnepage onze kant op komt: prima. Gezellig. Maar in haar kielzog komt er ook ander tuig. Hele grote wilde spinnen bijvoorbeeld. Ze zijn vast al onderweg om volgend jaar te kunnen chillen bij ons op de patio. Het hoeft geen betoog dat ik daar echt niet op zit te wachten. En dat is dan nog heel, heel zachtjes uitgedrukt. Eens kijken of ik ergens een paar nachten flinke vorst kan bestellen. Voor bevroren wilde spinnen ben ik niet zo bang.