Zal ik op deze plek ook nog wat vinden van dertienjarige Laura die de wereld over wil zeilen? Het is maar goed dat ik geen rechter ben. Enerzijds vind ik het weer typisch iets voor dit aangeharkte land om iedereen die boven het maaiveld uitsteekt zo snel mogelijk weer met de grond gelijk te maken. Denk maar niet dat je wat bijzonders bent, naar school gaan zul je! Anderzijds vind ik dat een kind grenzen nodig heeft. Kinderen willen de gekste dingen en die willen ze vol overtuiging. Aan ouders de taak om dat in goede banen te leiden en de grens aan te geven. Het Ijsselmeer en niet verder, in dit geval. ‘Denk maar niet dat je op je dertiende in je uppie of je Guppy de wereld rond mag zeilen’, blaf ik tegen de elfjarige die verwoede pogingen doet om onder moeders vleugels uit te komen en vanaf nu elke dag met de trein naar de grote stad moet, naar de grote school. Zij kijkt mij verbaasd aan en maakt kenbaar zulke plannen niet te koesteren. ‘Waarom niet?’, vraag ik, in de hoop te horen dat ze het doodeng en vreselijk eenzaam zou vinden zonder mij. ‘Omdat ik niet kan zeilen’, zegt zij. Ondertussen verzoen ik mij ermee dat we over Laura nog een maandje polderen met z’n allen en ben ik blij dat ik de knoop niet door hoef te hakken. Niet dat dat iets uitmaakt; dat kind gaat heus wel de wereld rond, of wij dat nu goed vinden of niet. Morgen ga ik naar een klant in Franeker. Gewoon met de auto, maar het is ook een halve wereldreis.