Ik lees graag thrillers. Dat begon al toen ik klein was, met ‘de vijf detectives’ en hun avonturen. Veel later, toen mijn fascinatie met Zweden al behoorlijk gevorderd was, ontdekte ik Sjöwall & Wahlöö. Menig boek heb ik gelezen met de Zweedse editie ernaast om zo mijn woordenschat wat op te krikken. En een hele vakantie hebben man & ik ooit doorgebracht met het bezoeken van alle Stockholmse landmarks uit de boeken.
Aan Stieg Larssons Millenniumtrilogie heb ik nachten opgeofferd omdat ik ’s avonds het boek niet weg kon leggen. En dan hebben we natuurlijk nog Wallander. De wat zwaarmoedige rechercheur in Ystad die zijn eigen leven vanaf een afstandje als ontevreden toeschouwer bekijkt, van zijn ongezonde eetpatroon tot zijn onvermogen de gezamenlijke wasmachine te reserveren in de kelder van zijn flat.
Ik houd van boeken waarin het lijk wordt gevonden op de eerste pagina en waarin vervolgens de moord wordt ontrafeld. Ik houd van de traagheid van het soort thriller waarin je als lezer mee-speurt, zoals bij Wallander. Wat een prototype van een stoïcijnse Zweed is die man! En bij die echte ‘who dunnits’ mag best wat psychologie komen kijken, of een ragfijn geweven plot dat ingenieus in elkaar steekt, zoals bij Larsson. Voor mij om deze redenen geen Esther Verhoefs of hoe die vrouwen allemaal mogen heten.
Ik heb me wel gewaagd aan Blauwe maandag van Nicci French. Geen Scandinavische schrijvers, daar kunnen ze ook niks aan doen. Ik heb me wel eens vermaakt met een boek van hun hand, hoewel de vrouwen die zij scheppen niet echt mijn type vrouwen zijn: chaotisch, rommelig, nooit iets in huis, weinig ambities. Aan ambities ontbreekt het de hoofdpersoon, een psychoanalytica, uit hun laatste boek gelukkig niet. Maar aan het eind van Blauwe maandag moet ik concluderen dat het tegenvalt. Dat gewroet in de diepe krochten van des mensen duistere geest: bespaar het me. Wie ooit een burn out heeft gehad, weet dat het een wankel evenwicht is onder het schedeldak, daar hebben we NF niet voor nodig. En bij het opvoeren van een identieke tweeling in een thriller voel je op je klompen aan wat er gaat komen. Toch? En dat wordt dan als ‘verrassende plotwending’ op de kaft vermeld.
Blauwe maandag is de eerste in een reeks over deze hoofdpersoon. Het is jammer, maar ik laat deze boeken verder maar aan mij voorbijgaan. Ik stof een Wallander af en smul van een echte Zweedse misdaad. Heerlijk.