Al ver voordat ik zelf kon lezen had ik een uitgebreide bibliotheek met prentenboeken en voorleesboeken. Het lezen werd bij ons thuis van harte gestimuleerd. Ik weet niet beter of ik bezat boeken en elke dag werd daaruit voorgelezen. Ik was niet zo’n knutselaar en van de zandbak moest ik helemaal niks hebben. Ik was gefascineerd door boeken. Achterop de fiets ging ik mee naar de bibliotheek en mocht ik steeds een verse voorraad boekjes uitzoeken. Ongeveer toen ik zelf kon lezen, kon ik ook zelf fietsen en verloren boeken tijdelijk iets van hun aantrekkingskracht. Bij nieuwe boeken hoorde ineens hard trappen met kleine beentjes op een grote fiets. Dat duurde maar even hoor, de literaire wereld trok te hard.
Ik kan me niet voorstellen dat ‘ze’ ooit last van me hebben gehad op vrije dagen en in vakanties. Ik zat met een boekje in een hoekje. Als boeken te spannend waren om weg te leggen, legde ik ze niet weg maar las ze uit, tot diep in de nacht. Stiekem, schijnend met een zaklantaarn onder de dekens. En de volgende dag zo gauw mogelijk weer naar de bibliotheek. ‘Je verleest nog eens je verstand’, waarschuwde mijn moeder.
Misschien heeft ze gelijk gehad. Maar ik verkeer in goed gezelschap. De meeste mensen die van schrijven hun werk hebben gemaakt, die houden van woorden en van taal, zullen opgegroeid zijn met boeken. Ze lazen onder de dekens hun spannende boeken uit bij het licht van een zaklantaarn. En aan het ontbijt, waar ze met kleine oogjes zaten, waarschuwden al hun moeders: ‘Je verleest nog eens je verstand.’
‘Waanzin’ is het thema van de Boekenweek die deze week plaatsvindt. Het is een thema waarbij ik me wel thuis voel. In een wereld waarin slechts een paar procent van de mensen echt bewezen ‘normaal’ is, heeft de rest ergens een steekje los. Heel geruststellend, dat iedereen wel iets heeft wat te gek is voor woorden. En die paar procent die normaal is? Die mensen hebben nooit hun spannende boek uitgelezen bij het licht van een zaklantaarn, stiekem onder de dekens.