Misschien is het ongemerkt aan je voorbij gegaan, maar op 8 maart was het Internationale Vrouwendag. Het is een dag die in het teken staat van strijdbaarheid en solidariteit van en met vrouwen overal ter wereld. De vrouwenorganisaties die zich in ons land bezighouden met de organisatie van Internationale Vrouwendag, willen aandacht vragen voor thema’s zoals economische zelfstandigheid, empowerment, seksueel geweld, zorg en arbeid, discriminatie en racisme.
Internationale Vrouwendag bestaat inmiddels een dikke honderd jaar. En nog steeds is de tijd niet rijp om het instituut af te schaffen. Want vrouwen zijn meestal niet economisch zelfstandig (nee, ook niet in Nederland, de parttimebanenwinkel van de wereld), vrouwen krijgen minder betaald voor hetzelfde werk dan mannen, ze hebben te kampen met seksueel geweld, ze draaien op voor (mantel)zorg, ze hebben te maken met discriminatie, ze mogen zich in grote delen van de wereld niet ontplooien zoals ze willen, er zijn oorden waar ze niet mogen meepraten, niet naar school kunnen als ze ongesteld zijn – of überhaupt niet naar school mogen, als tiener worden uitgehuwelijkt aan oude viezeriken. Wie zegt dat het allemaal wel meevalt, mag z’n mond gaan spoelen. Doe maar meteen met zoutzuur. Dat krijgen vrouwen namelijk in hun gezicht geworpen in streken waar zwakzinnige en gevaarlijke gekken aan de macht zijn die denken dat ze God een plezier doen met hun waanzinnige fanatisme.
Wat deed mijn favoriete ochtendblad Trouw? Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag verscheen een mannenbijlage. Zo ludiek, zo leuk. Zo ontzettend misplaatst. Vrouwen die in de media hun zegje doen, moet je met een lampje zoeken. Als er iemand zit te zwatelen in een talkshow is het negen van de tien keer een man. Allemaal prima hoor, ik ben geen feminist en ik ben niet tegen mannen; integendeel. Maar die Internationale Vrouwendag, die heeft een functie. En het zou helemaal geen kwaad kunnen als de geest van Internationale Vrouwendag ook op de andere dagen van het jaar en ook in Nederland een beetje vaker over ons kwam.
De Zweedse minister Margot Wallström heeft ruzie gemaakt met Saoedi-Arabië. Je weet wel, waar vrouwen geen auto mogen rijden en ook anderszins in een benarde positie verkeren en waar ze kritische bloggers (m/v) in de cel flikkeren. Wallström levert aanhoudend kritiek op het mensenrechtenbeleid van de Saoedi’s; dat kost Zweden geld omdat deals niet doorgaan en het levert het land een reprimande op van de Arabische Liga. Pardon? Reprimande? Ik zat zelf meer te denken aan bijval van de rest van de (westerse) wereld. Dus bij dezen, Margot, zet ‘m op! Nu maar hopen dat deze blogger naar aanleiding van dit kritische blog geen ruzie krijgt met de Arabische Liga.