Een mens kan niet altijd werken. Omdat klanten nu eenmaal met hun benen in het zwembad bungelen als het vrijdagmiddag is en heel mooi weer. En omdat ikzelf ook wel eens met mijn benen ergens in moet bungelen bij mooi weer. Niet in een zwembad dit keer, maar in een paar stevige wandelschoenen –het werd vanzelf een zwembad na 12 kms zandploegen- voor ‘een loopje’ in het Dalfsense bos langs het Maarten van Rossumpad in goed gezelschap.
Het weer kon niet beter, de route ook niet. Behalve die zinloze lus over dat dijkje die we gemakkelijk hadden kunnen afsnijden en waar één onzer bijna het leven liet wegens watergebrek. Alleen de aanblik van de mooie blonde jonge boerin die stond te hooien hield hem net lang genoeg op de been. En de wetenschap dat het bier koud stond waar we heen gingen. Mannen zijn zó voorspelbaar.
Van hindernissen onderweg in de vorm van boerderijhonden had ik geen last. Logisch. ‘Want honden houden van botten’, wist mijn gezelschap. En ook had ik beter niet kunnen melden dat de muggen waar zij zo rijkelijk last van hadden mij totaal niet in the picture leken te hebben. ‘Ze weten niet waar ze moeten beginnen’, vonden de mannen. Kortom, het was een mars die de moraal in vele opzichten flink heeft opgekrikt.
Nee echt. Want de fijne gesprekken die we onderweg voerden, hebben me ook nog op goede ideeën gebracht. Coaching by walking around was het. Mooie opbrengst van de middag is bovendien dat de kok voor één van de volgende ‘in house’ schrijfcursussen van Lydia zich gemeld heeft. Zo krijgen nieuwe plannetjes al wandelend vorm. Wat nou vrij?