Mijn vroegste jeugdherinneringen gaan over een boot waarop wij als gezin onze dagen en nachten doorbrachten. We zullen ongetwijfeld ook ergens een huis gehad hebben, maar ik herinner me dat niet. Ik herinner me die boot. Het kraantje waar ik met water kliederde, de kajuit waarin ik sliep op een schuimrubber matras, het dek waarop ik niet met schoenen mocht lopen, de grote, opgeblazen binnenband waarin ik bij gebrek aan een zwemdiploma te water werd gelaten. Ik herinner me het geruststellende geluid van tuig dat tegen masten sloeg als we aan de wal lagen, de geur van teer die nooit ver weg was omdat ‘de groten’ altijd bezig waren hun zeilboot te onderhouden.
Inmiddels zijn we als familie in het gelukkige bezit van een datsja aan het water in het gebied waar vroeger onze boot dobberde. Dat ‘bezit’ moet je ruim zien; slechts een achtste deel is van mij en dat is dan ook nog maar voor ongeveer een kwart écht van mij – de rest is van familieleden, aangetrouwd of alweer gescheiden, met de bank als grootaandeelhouder. In onze datsja aan het water hoef je alleen maar een raampje open te zetten om het tuig te horen dat elders tegen masten slaat en de geur te ruiken van teer omdat altijd wel ergens iemand bezig is zijn boot te onderhouden. Voor de rest kun je het raam in deze tijd van het jaar beter dichthouden. Tenzij je het gezellig vindt als duizenden kleine vliegjes hun luchtballet aan de binnenkant komen voortzetten.
Als we naar buiten kijken in onze datsja, hebben we een steeds wisselend uitzicht op de ongerepte natuur. Want het is geen dag hetzelfde, het water. Waar bootjes in varen, wolken boven drijven, waarin de wind golfjes kabbelend voortstuwt of er woeste baren met schuimende koppen van maakt bij windkracht vier en hoger. Bij mooi lenteweer is het water een grote badkuip waar kleine eendjes snaterend zwemles in krijgen. Een grote wolk vliegjes danst het zwanenmeer boven hun snavels.
En als ik buiten mijn snavel niet houd, heb ik zomaar een mondvol vlieg. Rijk aan proteïnen maar toch niet precies mijn idee van een lekker hapje. Maar ik neem het graag voor lief. Want onze datsja aan het water, dat is hoe de hemel op aarde er ongeveer uit moet zien. En ik zit er middenin, op een wolk. Vol vliegjes, dat wel.