Een paar dagen achter elkaar hoorde ik mezelf veel praten. Ik stond voor een klas met dominees en aanverwante geesten in een Vormingscentrum om hen wat ins & outs van het schrijven bij te brengen. Schrijven hadden ze allemaal op de lagere school al geleerd, maar dat soort van schrijven bedoelde ik niet. Dus dat misverstand, namelijk dat iedereen met een basisschooldiploma vanzelf kan schrijven, ruimden we snel op. Net zoals het misverstand dat je beslist talent nodig hebt om te schrijven. Want hoewel talent ontzettend mooi meegenomen is, is er meer nodig voor het schrijven van een schrijfsel. Inzicht, oefening en techniek, bijvoorbeeld. Net zoals sporters met alleen talent nergens komen als ze niet trainen, geldt dat voor schrijvers ook.
Misschien heb ik mijn roeping wel gemist en had ik toch juf moeten worden. Een beetje schrijven op een flip-over en wat taakjes uitdelen, ik ben daar wel van. Maar aan het einde van een lesdag ben ik toe aan een tijdje bijkomen. Bijvoorbeeld in een lekker warm bad met lavendelschuim terwijl een George Clooney-achtige mij chocola voert en mijn verhitte hoofd koelte toewappert met een waaier. En dan heb ik nog maar acht volwassenen in de klas, laat staan wat je nodig hebt om bij te komen als je dertig pubers moet managen de hele dag.
De puber die mij de hele dag managet wilde weten wat ik had gegeten na de tweede cursusdag. ‘Gado-gado’, peinsde ze. ‘Is dat geen Japanse vechtsport?’ Ze was teleurgesteld dat het noch het een, noch het ander was. Ook geen vechtsport maar wel Japans is de Haiku waarmee we nogal wat gestoeid hebben. En voor sommigen ook echt een sport er één te produceren volgens de strakke regels waaraan het gedicht moet voldoen. Dit is de mijne van vandaag:
‘Buiten schijnt de zon
Hoewel vele wolken het
Uitzicht bederven’