Boodschappen doen vind ik vreselijk. Dan heb ik het niet over: hup de winkel in, met brood en hagelslag langs de kassa en twee minuten later er snelsnel weer uit. Nee, ik heb het over op vrijdag met een blauwe krat en zakken vol lege flessen naar Appie. Geen parkeerplaats te vinden. In file de winkel in, klem komen te zitten tussen rijen schappen omdat daar maar één karretje tegelijk langs kan terwijl er drie karretjes tegelijk langs willen. Naast het brood grijpen dat net op is. En dan met een krat waar toch weer te veel in ligt aansluiten in de rij voor de kassa. Als ik thuis ben, heb ik de boodschappen elk zeven keer in mijn handen gehad (uit het schap, in het karretje, op de band, terug in het karretje, in de auto, uit de auto en opbergen) en kan ik ze niet meer zien.
Maar ik ben dól op tulpen en die hadden ze deze week in veel uitvoeringen en prijsklassen. Met zo’n bosje gele vrolijkheid bovenop die ellendige blauwe krat krijgt het boodschappen doen gelukkig een feestelijk einde.
Ook poes is dol op tulpen. In de oorlog aten ze bij mijn moeder thuis en trouwens ook in de rest van de stad tulpenbollen. Gekookt, gepureerd of als soep. Voor poes hoeven er geen culinaire activiteiten ontplooid te worden richting de tulpen, ze lust ze gewoon rauw. Nog voor ze op de vaas staan is er één op en een ander is half aangevreten. Een slap, rafelig blaadje bungelt lusteloos uit de vaas als restje van een losbandige bui.
Ik spreek poes bestraffend toe en vraag of ze thuis geen eten krijgt. En of ze dan helemaal niets geleerd heeft van haar verblijf bij de dierenarts. Ze kijkt me blanco aan en dat is niet zo gek want ze heeft nu eenmaal maar een erwtje verstand. Maar ik verdenk haar ervan dat ze het liefst middenin die vaas zou gaan zitten als ik even niet keek. En vermoedelijk doet ze dat ook, getuigde de ravage aan tulpenblaadjes op tafel. Als tulpenblaadjes toch eens konden praten…