Als schrijver kom ik nog eens ergens. Het is mij menigmaal vergund een blik achter deuren te werpen die voor anderen gesloten blijven. En daar te spreken met mensen die een verhaal hebben. Over hun business of over zichzelf. Geen vakgebied zo verlaten of ik dwaal er graag rond aan de hand van iemand die ter zake kundig is. De meeste mensen kunnen boeiend vertellen over de dingen waar ze dag en/of nacht mee bezig zijn. En sommigen zijn zelfs in staat dat dusdanig te doen dat ik het ook snap, zelfs als het gaat over technische natuurkunde of over Socrates.
Afgelopen week mocht ik meekijken op een conferentie van het NIAZ, de organisatie die gaat over kwaliteit in de zorg. Zij hadden de Groningse filosoof en hoogleraar zorgethiek Marian Verkerk in stelling gebracht, die op weergaloze wijze haar licht liet schijnen over (het toetsen van) kwaliteitsnormen voor langdurige zorg. Haar betoog: natuurlijk moet je meten in de zorg. Maar houd de balans in de gaten en sla vooral ook acht op je eigen ‘het-is-hier-niet-pluis’-gevoel. Dus meet met mate en stel jezelf daarnaast vooral trage vragen. Vragen zoals: ‘Wat betekent ‘thuis’ voor mensen die de rest van hun dagen in een verpleeghuis zitten?’ Het begrip ‘thuis’ kun je concretiseren (het recht de deur niet open te doen, je verjaardag te vieren zoals jij wilt, te gaan slapen wanneer je zin hebt, in bed te blijven liggen, niet te hoeven bingoën), in tegenstelling tot abstracties als ‘welzijn en geluk’.
Aan mij nu de taak dit gloedvolle betoog om te zetten in een verhaal. Ondertussen houd ik met mezelf al dit hele weekend een Socratische oefening waarbij de ene trage vraag na de andere opkomt. Die aanleiding geeft tot kauwen en herkauwen. Ik bevind me daarbij in goed gezelschap, want ook de kleine big is voor filosoof in de wieg gelegd. Hoe het met haar huiswerk gaat, wil ik graag weten. Da’s duidelijk een trage vraag. En het antwoord is nog trager. Ik troost me nu maar met de gedachte dat ze Socratisch bezig is.