De tijd loopt tussen mijn vingers door. Vorige week was ik nog een kleuter die op een rood fietsje reed en alle tijd van de wereld had. Gisteren had ik zelf een kleuter, de leukste van de hele wereld, dat wel. En morgen loop ik waarschijnlijk achter een rollator en heb ik een paars permanentje. Hoe ouder ik word, hoe beter ik het seniorengezucht begrijp over de tijd die vliegt.
In zo’n paasweekeinde verlies ik alle gevoel voor tijd. Ik sta op als ik zin heb en vlij me neer als ik zin heb. Vannacht pakte ik mijn iPhone om een laatste rondje Wordfeud te doen. Het was 01.59 uur. De hoogste tijd om de slaap te zoeken. Terwijl ik het woord ‘maaier’ legde, voor 32 punten waarmee ik op 113 punten kwam, vriend N. ver achter me latend met 69 punten, sprong de klok naar 03.00 uur. Ik stond erbij, ik keek ernaar en weg was het uur. Er was niets wat ik eraan kon doen. De tijd liep tussen mijn vingers door.
Meestal krijg je er iets voor terug, voor die tijd die je in moet leveren. Zingende musjes en meesjes, zeeën van bloemen die ontluiken in de tuin, de warmte van de lentezon op door- en door bleke huid, verkleumde winterbotten die langzaam ontdooien. Ook mindere zaken komen ervoor in de plaats. Het leger geleedpotigen dat huishoudt in onze bijgebouwen en hongerig ontwaakt uit winterslaap trekt in marsorde naar de keuken, buren stoken de barbecue vast op zodra we de tien graden Celcius passeren, krijsende kinderen doorbreken de geluidsbarrière als ze elkaar aan de haren trekken en van de sokken fietsen.
Maar tijden veranderen en de lente heeft lak aan de verwachtingen van het volk. Tijdens deze Pasen sneeuwt het. Witte vlokjes dwarrelen lustig uit een grijze lucht, de poolwind giert om het huis, mijn neus vriest eraf zodra ik een stap buiten zet. Dat doe ik dus maar niet en waarom zou ik ook? Ik blijf binnen en probeer de tijd te vangen door vooral lang en veel niets te doen, genietend van de luxe van de lege agenda. Een beetje wat Poes elke dag doet, dus. Nu begrijp ik waarmee ze bezig is, snorrend in dat blauwe mandje voor de kachel: ze vangt de tijd in plaats van muizen. Filosofie op vier beentjes.