Het is half zeven, de wekker gaat. Ik ben van het laat werken en dus niet van het vroeg opstaan, maar soms moet er hier een klein meisje de deur uitgewerkt worden en daar lever ik een bijdrage aan. Het vergt overredingskracht en aansporingen, want zij vindt het in bed ook lekkerder dan daarbuiten. In het ergste geval begin ik over het lijnrechte verband tussen je bed uit komen, hard je best doen, schooldiploma’s halen, later een leuke baan en veel geld verdienen voor Nikes, All Stars en wat het allemaal maar moge zijn dat je als puber dringend moet hebben, maar dat wel bakken met geld kost en aangezien ik nog steeds geen geldboom… nou ja.
Op deze bewuste dag krijgt ze ’s ochtends vroeg een lucide moment. Daarvoor grijpt ze even terug op de AFAS Tennis Classics, het veteranentoernooi waar ik vorige week wél en zij tot haar grote spijt niet bij was.
‘Met tennissen verdien je veel geld, hè mam?’ ‘Als je goed bent’, zegt mam.
‘Die ouwe mensen bij AFAS, zijn die goed?’
‘Ja, die zijn goed. Maar ze zijn niet zo oud hoor.’
‘Hoe oud zijn ze dan?’
‘Nou, zo oud als ik ongeveer.’
‘Dan zijn ze dus oud.’ Stilte. ‘Kan papa daar ook niet aan meedoen?’
Als ik klaar ben met heel hard en lang lachen, wil ik toch even weten hoe ze op dat lumineuze idee is gekomen. ‘Nou, ik heb Uggs nodig. En papa heeft een racket.’