De middelbare scholier hier in huis heeft een week of negen zomervakantie. Officieel zijn het er zeven geloof ik, maar officieus is de laatste lesdag rond half juni geweest. Daarna waren er nog een paar toetsjes, een paar uitjes met de hele klas en tot slot moesten de boeken opgespoord, ontkaft en ingeleverd worden. Maar verder was het klaar. En begon het bankhangen dat nog tot begin september duurt, met een pauze in de vorm van een tripje Barcelona waarover ik eerder gerapporteerd heb op deze plek.
Ze is nog te jong voor een vakantiebaantje maar voor bezigheden binnenshuis in de vorm van klusjes waar ik zelf niet aan toe kom en die ik best graag uit wil besteden tegen betaling, loopt ze ook niet al te warm. ‘Ga bezigheden zoeken!’, draag ik haar op als het me onder invloed van de plotseling opkomende zomer allemaal te veel wordt. En warempel, dat doet ze.
Terwijl ik de printer hoor ratelen vraagt ze of ik haar fiets buiten wil zetten want in het spinnenparadijs dat ‘garage’ heet, waagt ze zich niet. Wapperend met een vers geprint recept plus boodschappenlijst vraagt ze om mijn pinpas en weg is ze, naar de Albert Heijn. Het kind dat even later thuis komt met een tas vol spullen ontpopt zich voor mijn ogen tot iemand die het leuk vindt om te koken. Ze zit er niet op te wachten dat ik over haar schouder meekijk, dus of ik even weg wil wezen. Dat wil ik wel. Lekkere luchten veraangenamen het wachten en dan is het zover. Lo and behold, er staat een dampende ovenschaal op tafel en erin zit lasagne. De lekkerste lasagne die ik ooit heb gegeten.
Voor de komende week heeft ze het menu al zo’n beetje aangekondigd waarbij ik met stijgende verbazing de ingrediëntenlijst beluister die ze declameert: wokgroenten, courgettes, champignons … allemaal zaken die zij tot voor kort in een hok duwde met daarop de sticker: ‘viezigheid’. Want ze eet best van alles. Maar geen wokgroenten, courgettes en champignons. Maar daar komt nu verandering in, heb ik begrepen. Eerst zien, dan geloven hoor, dat wel. Maar op voorhand stemt het mij zeer tevreden dat ik voortaan geen twee potjes meer hoef te koken in ons tweepersoonshuishouden: een mét en een zónder ‘viezigheid’. Sterker nog: ik hoef helemaal niet meer te koken. Tafeltje dek je. En ik ben nauwelijks veertig!