Ik ben op een leeftijd gekomen dat vriendinnen vijftig worden. Die zijn dan wel een heel stuk ouder dan ik, maar toch: het geeft een richting aan. Bergafwaarts in rap tempo. Voor het verval totaal intreedt, verkeert een mens lange tijd in de weinig verheffende staat van 50-plusser. Het toetreden tot dat schemergebied, met het bereiken van de 50e verjaardag, wordt vaak uitgebreid gevierd. Met borden in de tuin (Katrien 50, drie keer toeteren) en een feest. Zo’n partijtje is nog wel leuk, maar wat daarna komt is een twijfelachtig genoegen. Ik denk dat menigeen zich afvraagt of live fast and die young geen betere optie was geweest.
Zwemvriendin H. werd vijftig. Dat mocht groots gevierd worden en de hele zwemclub was uitgenodigd. Plus familie, buren, collega’s, kennissen uit heden en verleden. Het was niet zomaar een feest; nee, het was een surpriseparty. We kregen er ver van tevoren mails over met uitgebreide instructies en het was de bedoeling dat wij niets verraden zouden aan het feestvarken. Dat deden wij ook niet. Op een zondag togen wij naar een eterij in een naburig dorp waar de happening plaatsvond. In een zaal met koffie, gebak en veel mensen wachtten wij op de aankomst van de verse vijftigjarige, die onder valse voorwendsels haar huis uit was gelokt.
‘Surprise!’, riepen wij, toen ze binnenkwam met man en kinderen. Ze begon heel hard te huilen. Overmand door emoties, dacht iedereen. Maar ik zou ook heel hard gaan huilen als ik tegen mijn zin met leugens uit huis was gesleept, in mijn ouwe kloffie en met ontploft kapsel, om ergens overvallen te worden door werkelijk mijn héle sociale leven. Terwijl ik me verheugd had op een rustige zondag-in-pyjama op de bank met kind, kat en boek.
Toen ik thuiskwam sprak ik alvast een hartig woordje met het kind. Moraal van het verhaal: organiseer géén surpriseparty’s voor deze mama. Niet op mijn 50e en helemaal nooit niet. Want ik houd niet van verrassingen. ‘Maar ik houd wél van verrassingen’, pruilde zij. ‘Dan organiseer je maar zo’n party voor jezelf’, zei ik. ‘Dan is het toch geen verrassing meer!’, riep ze, waarna ze mij als vrijwilliger aanwees voor het organiseren van háár party. Restricties had ze daar trouwens wel bij: ‘Je moet dan wel zorgen dat ik iets leuks aan heb en dat mijn haar goed zit.’ Ja, zo kan ik het ook. Zo willen we allemaal wel een surpriseparty!