Al wekenlang laat ik me vergezellen door Stieg Larssons wonderschone Millennium trilogie. Waar ik ook kom, de boeken gaan voor mij uit. Letterlijk, ik omklem ze op borsthoogte. Enerzijds om ze niet te laten vallen, want het zijn lijvige werken die je niet op je teen wilt hebben, anderzijds omdat ze me werkelijk aan het hart gaan. Of naar de keel grijpen, want het zijn thrillers. Het is mij een raadsel hoe iemand er in kan slagen zulke spannende verhalen te schrijven met een heel ingenieus plot dat nergens hapert. Larsson zaliger moet beschikt hebben over wandenvol met flipover vellen om de draad niet kwijt te raken. Wat ontzettend jammer dat de man niet meer onder ons is, want ik zou de delen vier tot en met 88 van de Millennium reeks maar wat graag gelezen hebben. Ik kan me blijven uitputten in superlatieven over Mannen die vrouwen haten en wat er verder volgt, maar eigenlijk volstaan drie woorden: Ga Onmiddellijk Lezen!
Gelukkig zijn er al veel mensen die dat zonder aansporing uit zichzelf doen. Het afgelopen weekend is doorgebracht op Vlieland. Op één vierkante meter terras aan zee zaten diverse liefhebbers op een rijtje. En dat schept een band. Een mevrouw die ze allemaal al gelezen had, blikte likkebaardend terug op de hele historie, maar hield zich stil over het plot. De jongen in het appelgroene shirt die naast mij zat, verdiepte zich gaandeweg de dag steeds verder in deel 1 en gaf geen antwoord voor geld, ook niet bij aanhoudend zeuren.
Thuis wachtte ons de veestapel, bestaande uit poes Loes, die het hele weekend bij Linda wél op bed had mogen slapen en nu dus aanhoudend niet spint, en 86.000 fruitvliegen. Bovendien wachtte nog een taakje, na een verder verplichtingsloos weekend. ‘Je moet je blog nog schrijven, het is de 16e’, had de jongen in het appelgroene shirt nog gezegd vlak voor hij, eenmaal weer aan wal, wegstoof in zijn cabrio, Stieg Larsson naast zich op de voorstoel.