In de Kerstvakantie togen we naar Ikea. Het is niet zo dat we daar alleen waren. In optocht reden we de parkeergarage binnen, met moeite wisten we een parkeerplek te bemachtigen en in optocht liepen we het blauw-gele woonwarenhuis in. We hadden dingen te doen. Een servies vervangen, op zoek naar een nieuw bed, opbergdozen aanschaffen. Ik had niet het idee dat al die duizenden mensen die daar met ons waren ook op een missie waren. Ze hoefden geen servies, geen bed en geen dozen. Ze liepen er uit verveling. En het enige wat ze daar te doen hadden, was ons dwars zitten. Ons voor de voeten lopen. Stilstaan middenin het looppad, tegen de richting in lopen. Alles breeduit en tergend langzaam. Met honderdduizend jengelende kinderen die je één voor één richting ballenbak zou willen jonassen.
Ze doen het handig, bij Ikea, dat moet je ze nageven. Vanaf binnenkomst leiden ze je al wandelend door de hele winkel. Je slaat geen postzegeltje vloeroppervlak over. Banken, boekenkasten, badmeubels, noem maar op, je komt overal langs. En daarna kom je langs de portable huisraad, veelal van fris gekleurd plastic, die je helemaal niet nodig hebt maar die plotseling toch heel handig lijkt. En die je gerust per kubieke meter in je karretje kunt stapelen, want het is zo lekker goedkoop!
Van crisis merk je niets, bij Ikea. Bij de kassa sta je een karvol af te tikken voor bijna niks. Maar thuis wacht de domper. Want op alles wat je koopt bij Ikea zit een sticker die er zelfs met geweld niet af wil. Ik verdenk het Ikea-personeel ervan een vreemdsoortig sadistisch genoegen te scheppen in het almaar doorontwikkelen van die kleeflaag. ‘We geven het spul gratis mee, maar die sticker, die krijgen ze er nooit meer af, hahaha.’ En tijdens het werkoverleg vertonen ze verborgen camerafilmpjes met in de hoofdrol klanten die al tierend bezig zijn met de stickers-die-er-niet-af-willen. Dubbel liggen ze met z’n allen bij Ikea. Zweedse humor is dat.
Ik zou graag iets meer betalen bij Ikea, onder voorwaarde dat ze die paar euro extra investeren in gemakkelijk te verwijderen stickers. Zo voorkomen we in elk geval veel crises aan de keukentafel tijdens de nazit. In retrospectief was het bij Ikea toch een stuk minder leuk als we met gebarsten nagels en het zweet op de rug eindelijk het laatste stickertje van een kommetje hebben gepeuterd. En dan moet de Billy ook nog in elkaar! Maar daarover een volgende keer meer. In het verhaal ‘Billy en de ontbrekende schroefjes’.