Plotseling ben ik mijn stem kwijt. Mijn luchtwegen zijn niet gebouwd op vier seizoenen op één dag, het vigerende klimaat hier te lande. Zwak puntje, mijn ademhalingsgestel: hoestend, proestend en niezend ga ik door het leven. Zodra er klimatologisch maar iets mis is in een ruimte, moet ik bijna aan het zuurstof. En soms word ik er ziek van, zoals nu. Iedereen nazomert buiten in een korte broek en ik zit binnen met een sjaal om. En zonder stem. En eigenlijk ook zonder lucht. ’s Nachts word ik wakker omdat iemand een Black ’n Dekker schuurmachine opstart. Welke idioot doet dat midden in de nacht? Het duurt even voor ik besef dat ik zelf die idioot ben. Happend naar adem lig ik met een zere keel te wachten tot de zon weer opkomt.
De kleine big ziet mogelijkheden. Het is natuurlijk lekker rustig als je moeder niet kan praten. En een misverstand is zo geboren. Al fluister-gebarend probeer ik de dagelijkse riedel af te steken waarmee ik haar normaal gesproken tot actie maan. Opruimen en hup, huiswerk maken probeer ik zo duidelijk mogelijk uit te beelden. Ik kan ermee naar het circus, want blijkbaar is het erg leuk. ‘Wat zeg je mam, ik begrijp je echt niet’, verontschuldigt zij zich, hikkend van het lachen.
Grappig bijeffect van het stemloze bestaan is dat mensen tegen wie ik fluister terug beginnen te fluisteren. ‘Beterschap’, fluistert de caissière van Appie als ik haar eerst fluisterend mijn bonuskaart heb overhandigd en met weidse armgebaren iets over spaarzegels duidelijk heb gemaakt.
Voor mij geen bandrepetitie deze week. Aan zangeressen zonder stem heb je niks. Gelukkig heeft liefje de zaterdaguitgave van de NRC voor me gekocht, met een boek over en cd van Miles zaliger. Dat stemt een mens sowieso tot bewonderende stilte. Wat kun je hier nou nog aan toe te voegen hebben?