Een kind en een kat brengen een hoop troep met zich mee. Ik probeer daar overheen te stappen, soms letterlijk, en stel me er tevreden mee als het optisch schoon is in huis. Toch zijn er wel wat elementen in mijn leefomgeving die best een voorjaarsschoonmaak zouden kunnen gebruiken. Ik raad je bijvoorbeeld niet aan met een witte handschoen langs de plinten te gaan, de boeken eens lekker uit te kloppen of de bovenkant van de deuren te inspecteren. Daar heeft het stof van de hele wereld zich verzameld. Maar daar komt gelukkig niemand ooit achter. Ik serveer visite tenslotte geen thee op de bovenkant van de deur.
Soms moet er opgeruimd worden omdat je er geen poot of stofzuiger meer doorheen kunt halen. Daar ben ik uren en uren zoet mee. Je hebt geen idee wat een puber allemaal achter zich aan laat slingeren. Ik vind alle sleutels, telefoons, ov-kaarten, schoolboeken en sportkleren terug die de afgelopen weken in het ongerede zijn geraakt, dat is fijn. Daarnaast liggen ó-veral stá-pels kleren. En nog heeft ze niets om aan te trekken.
De kleine big leeft volgens het motto: als je een kledingstuk op de grond laat kletteren, laat je dat daar gewoon liggen. En ja, dat hoopt dan op en na een tijdje vormt zich een stapel. Pas als ik me kwaad maak, verdwijnen die stapels. Meestal niet door toedoen van haar, hoe hard ik ook dreig, maar omdat ik ten langen leste zelf de hele mikmak in de wasmachine gooi, of in de vuilnisbak. Ik ken zelfs iemand die puberstapels na langdurig dreigen in de voortuin heeft geknikkerd.
Ik moet bekennen: zelf heb ik ook stapels. Geen troep en geen kleren, maar wel boeken en bladen. Sommige met het cellofaan er nog om, wachtend tot ik er een keer aan toe kom om ze (uit) te lezen. Dat zal naar verwachting na mijn pensionering zijn. Die stapels staren mij aan. ‘Lees mij’, roepen ze in stilte en ik voel ze in mijn nek hijgen. Om de druk wat te verminderen, splits ik de stapels. Weliswaar liggen er dan meer stapeltjes, maar ze zijn minder hoog en ik verspreid ze door het hele huis. Daar verzamelen ze stof en worden zodoende vanzelf stof tot nadenken.
Zowel letterlijk als figuurlijk, want stapels kunnen je flink afleiden van wat je eigenlijk wilt doen. Als je schrijver bent, staan stapels je inspiratie in de weg. Rommel in je huis, is rommel in je hoofd. Loop je tegen een writer’s block aan, dan weet je dus wat je te doen staat: opruimen. Maar veel beter dan dat en veel minder tijdrovend is het om uit je bekende patroon te breken. Dus neem je laptop mee en ga ergens zitten waar je een stapelloos uitzicht hebt. Leegte biedt ruimte, ook in je hoofd.