Ooit interviewde ik marketinggoeroe Paul Postma. Hij vertelde over de drive die mensen hadden om te doen wat ze doen. ‘Als je doet wat je goed kunt en je vindt het ook nog leuk, dan ben je spekkoper’, zei hij. Ik moet daar vaak aan denken, want ik ben zo’n spekkoper. Ik doe de hele dag wat ik ontzettend leuk vind, wat ik ook nog goed kan en bovendien krijg ik daar geld voor. Ik voel me bevoorrecht, want ik ken hele volksstammen die zich dagelijks naar hun werk slepen, en ’s avonds weer terug. Ik teken er meteen bij aan dat schrijven ook het enige is wat ik goed kan. Er zijn wel dingen die ik half kan, maar ik kan vooral ook heel veel niet. Als semi-single mum kan ik me heel goed redden, maar er blijven toch zaken waar je bij voorkeur een permanente vent voor nodig hebt. Zo word ik nooit vriendjes met de spinnenpopulatie op mijn patio en dakterras. Ik ben waarschijnlijk de enige mens op aarde die met de stofzuiger de weg naar de garage spinvrij maakt. Terwijl het veel eleganter is om gewoon je liefje hulpeloos aan te kijken. Hetzelfde geldt als er gaten geboord moeten worden voor het ophangen van het een of ’t ander. Er staat al járen een fotocollage van een kleine big tegen de wand aan omdat er nooit iemand langs komt met een boormachine. De kleine big gaat morgen voor het eerst naar het gymnasium, dus de noodzaak om een fotocollage van een driejarige op te hangen wordt daarmee weer een stukje minder. Als ik nog even wacht, valt er niks meer op te hangen. Het jolige bolletje pluis dat sinds een paar weken op vier voetjes bij ons door het huis raust, laat maar weinig heel; voor kattenopvoeder ben ik ook niet in de wieg gelegd. (Hè? Fruitvliegbestrijder? Nee, ook niet.) De meubelstoffering is al volledig aan gort en binnenkort sneuvelt ook de fotocollage, read my lips. Lezers van mijn blog: verras me en kom langs met een boor. Mijn eeuwige dank valt je ten deel.