Bij Albert Heijn zag ik al sinds de zomer stellages vol met marsepein, chocola, letterbanket en andere snaaierijen. Ik wist dus al vroeg welke kant het op zou gaan. Net zoals je weet dat je blaren krijgt als je schoen knelt. En inderdaad: hij is weer gekomen, die lieve goede Sint. Hij arriveerde met zijn stoomboot, in Meppel nog wel. Er komt veel moois uit Meppel. Ikzelf onder andere, en veel, zeer veel familieleden.
Inmiddels weet ik ook dat de goedheiligman dit jaar niet stilletjes mijn straatje voorbij rijdt, want ik ontving een lootje in de mail. Niks geen gedoe meer met papiertjes en blind getrokken lootjes die per post naar verre familieleden moeten in de hoop dat niemand zichzelf getrokken heeft omdat anders het circus weer opnieuw kan beginnen.
Samen met het lootje ontving ik het wensenlijstje. Allemaal digitaal en volledig anoniem. Op de wensenlijst kun je meteen aanklikken wat je wilt bestellen voor de persoon van wie de naam op het lootje staat. En mocht het keukenschort dat bovenaan het lijstje staat niet meer leverbaar zijn, dan kun je daarvan anoniem een bericht sturen aan degene die je getrokken hebt. Om per ommegaande een berichtje terug te ontvangen dat een boekenbon een acceptabel alternatief is. Ontzettend handig, maar ook een beetje klinisch. Het zijn andere tijden, digitale tijden.
Gelukkig zijn er ook dingen die nooit veranderen. ‘Ik ben er wel ongeveer uit’, meldt puberdochter, die een scherp analytisch vermogen heeft voor een kind dat zogenaamd geen wiskunde kan, tijdens het inruimen van de vaatwasser. Volgt een verhandeling over wie wie getrokken moet hebben, logischerwijs. ‘En wie heb jij dan getrokken?’, wil ik weten, want voor zover het over mij en mijn lootje gaat, is er geen speld tussen te krijgen. Ze lacht geheimzinnig. ‘Ik kan daar geen mededelingen over doen, mam. Het moet wel een beetje spannend blijven, anders is de lol eraf.’