De kleine big is weerom gekeerd van schoolkamp in het Overijsselse achterland. Met een tas vol met wasgoed en zonder stem. In het heetst van de strijd zijn er wat spullen in het ongerede geraakt waarvan het vervangingsvraagstuk zich aan gaat dienen, zo kan ik voorspellen na inspectie van de tas, en ik denk met grote vrees aan mijn banksaldo. Het ergst zijn de nagelnieuwe All Stars eraan toe, die we zeer recent hierheen hebben laten verschepen. Ze zien eruit alsof ze ermee in Uruzgan heeft gevochten. ‘Ik ben in een plas gestapt’, verklaart ze zelf luchtig. Het moet een blubberpoel geweest zijn van heb ik jou daar, waar alle varkens van de hele wereld hun varkenspootjes in hebben geschrobd. (En geprezen zij de spellingscontrole, want ik dacht dat ‘geschrobd’ met een ‘t’ was.) ‘Ze kunnen toch wel in de wasmachine?’, wil ze benauwd weten. En ja hoor, ik zeg dat ze wel in de wasmachine kunnen. Alles kan in de wasmachine. Theekan, koffiekan.
‘Ik ga hard leren dit jaar’, zegt ze als ze thuis op de bank zakt. Ik kijk verheugd. Dit kind heeft het licht gezien en ik begin een opbouwend verhaal over schooldiploma’s. Dat je inderdaad nergens komt zonder ze en dat je toch echt je boeken open moet doen om ze te kunnen behalen. Zij onderbreekt me ruw. Het diploma interesseert haar niks, maar ze heeft zo haar eigen redenen om aan het leren te slaan: ‘Ik ben nu wel klaar met brugklaskamp.’