Op de weidse gronden achter mijn huis hangt her en der een vogelhuisje. Goed in het zicht, zodat ik het uitvliegen van de jonge vogeltjes straks vanaf de eerste rang -en droog, vanachter glas- kan aanschouwen. Het is dan ook zeer spijtig dat zich dit jaar tot op heden geen vogeltjes gemeld hebben bij de leegstaande panden die ik beheer. Mijn vogelhuisjes zijn helaas niet in trek.
Wel in trek is mijn schoorsteen. Door een vogelpaartje gekraakt om er een nestje in te bouwen en kroost op de wereld te zetten. De schoorsteen is niet voor zulke activiteiten geschikt. Niet omdat er een haard brandt in de woonkamer, de schoorsteen is als rookkanaal al jaren buiten gebruik. Wel omdat dit voormalig rookkanaal door onze slaapvertrekken loopt. Naast mijn hoofd ongeveer.
Op een kwade dag werd ik wakker van een helse hoop herrie. Iemand bestormde het dak en keilde takken en andere zooi door de schoorsteen naar beneden. Meteen belde de buurman aan om te melden dat er vogels in de schoorsteen zaten. Ja, dat had ik gemerkt. Omdat ik nogal ben van het motto ‘komt vanzelf, gaat vanzelf’ ondernam ik vooreerst geen actie. In een schoorsteen kun je niet wonen, daar zouden de vogels wel achter komen. Maar de herrie was de volgende ochtend zo mogelijk nog groter en vooral vroeger. Het geluid deed niet denken aan meesjes of musjes, eerder aan een koppel zee-arenden of iets anders met een spanwijdte van een meter of vier.
Ik belde een schoorsteenveger. Schoorsteenvegers ken ik eigenlijk alleen uit de Donald Duck, maar dat beroep blijkt nog gewoon te bestaan. Een man zo zwart als roet, een karikatuur van zichzelf, meldde zich voor de klus. Binnen 10 minuten was het probleem opgelost, à 45 euro. Wat neerkomt op een uurtarief van 270 euro. Hij zag eruit als Malle Pietje, die schoorsteenveger. Maar vogels verjagen kon hij. En rekenen ook.