Ineens begon ik wazig te zien, vooral dichtbij. Kleine letters lezen ging nog best, maar wel op een armlengte afstand. Plotseling was ik toch een beetje meer mijn moeder geworden. ‘Ach ja, boven de veertig’, zei de opticien tot wie ik mij rap wendde net iets te achteloos. Zelf had hij een paar jampotten boven op z’n knar en mij er maar van betichten boven de veertig te zijn.
Vrijdag belde hij dat de bril klaar was. Dat werd een openbaring. Ineens zag de wereld er totaal anders uit. Ik zag dingen waarvan ik het bestaan nooit vermoed had. En ik merkte dat het wel fijn was om veilig in het duister rond te tasten, wat niet weet, wat niet deert. Nu weet ik ineens alles en ik twijfel nog of ik dat prettig vind. Het leuke aan een bril is dat je ‘m af kunt zetten. Dat zal ik ook veelvuldig doen want ik ben gewoon te ijdel om de hele dag met een fok op m’n hoofd te lopen ook al staat ‘ie nog zo charmant en heeft ‘ie een gouden randje.
Deze week werd ik pijnlijk getroffen door een erg minne streek verwoord in een nog minnere mail, verstuurd door een representant van een club waar ik al jaren opdrachten voor doe. Hij had iemand nodig om schuld op af te schuiven en helaas was ik in de buurt. Ik zal je niet vermoeien met de details, die vermoeien mij al veel te veel. Maar gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen, dat zie ik nu scherp. Ik bezin mij nog op een reactie. Een scherp antwoord? Of liever de stilte laten spreken? ‘Laat lekker zitten joh’, zei mijn wijze zus, de volwassen factor in mijn leven. ‘Stop je energie in belangrijke dingen.’ Dus ik laat het zitten. Voorlopig.
Eén van de belangrijke ‘dingen’ die er wel toe doen, is de nieuwe opdrachtgever met wie ik deze week mooie afspraken gemaakt heb voor een fijne samenwerking. Hele goede software en lekker leesbare teksten, da’s een gouden combi. Daar wordt de directie van de firma Lijkendijk blij van, en de klant hopelijk ook.