Het hoogtepunt van het jaar dient zich aan. Zo aan het einde van de zomer reis ik al sinds mensenheugenis af naar Diever om in de openlucht naar een Shakespeare voorstelling te kijken. Ik reis niet alleen af, maar met vriend N., de aimabele en goed geconserveerde vijftiger die nu toch wat grijs aan de slapen wordt en met wie het altijd, verpakt in ‘de moeder van kabouter Plop’-achtige regencapes, want op de een of andere manier regent het vaak als we daar zijn en paraplu’s zijn er nu eenmaal verboden omdat de mensen achter je dan niets meer kunnen zien, knus zitten is onder de plaid. Inmiddels hebben we een abonnement en naar het zich laat aanzien zullen we dat nog tot in lengte van jaren houden. Het zijn van die fijne rituelen waarin we ons jaarlijks wentelen. Geruststellend ook. De economie zakt in elkaar, het kabinet wil maar niet vlotten, maar het Shakespeare-theater in Diever staat als een rots in de branding.
We zijn er altijd vroeg om een hapje te eten in een jaarlijks wisselend etablissement. Elk jaar zeggen we, wijzend op de viskraam, dat we desnoods een visje kunnen eten, maar dat doen we nooit. We eten Dieverse stoofpotjes en andere gezonde kost waarmee we de kou ’s avonds kunnen trotseren. Er is niemand in Diever als we aankomen. Autochtonen, da’s alles. En dat is fijn, want onze vaste parkeerplek op strategische locatie is dan nog vrij. Daardoor kunnen wij aan het einde van de voorstelling weg zonder achteraan te hoeven sluiten bij de zich een weg naar de uitgang worstelende automobilisten.
Ja, we zijn op alles voorbereid. Dit jaar kijken we naar de Two gentlemen of Verona. Die met een Drents accent zullen praten. Net als Hamlet en King Lear en al die andere grootheden die we in de loop der tijd hebben zien herrijzen middenin een donker bos in een Drents dorpje.