Dansend kwam ze de kamer binnen. Zeven straten ver konden ze haar overwinningskreet horen – als je goed luistert hoor je ‘m nog steeds na-echoën tussen de huizen. Het mag ook. Als je op de leeftijd van 17 ¾ in een keer je rijbewijs haalt, dan mag je dat van vreugde van de daken schreeuwen. Wat een stoer kind en wat een trotse moeder!
De felicitaties liepen binnen. In de mail, via Twitter, met slakkenpost. ‘Nu ben je je auto kwijt’, hoorde ik meteen van alle kanten. Huh? Auto kwijt? Daar had ik nog niet aan gedacht en eerlijk gezegd is dat ook helemaal niet de bedoeling. Het is míjn auto en die heb ik ook voor míj. Ik moet me nog even verhouden tot het idee dat de achterbank ineens het stuur overneemt.
Als je nog geen 18 bent en je haalt je rijbewijs, dan mag je alleen aan het verkeer deelnemen als er iemand naast je zit; een ervaren chauffeur die niet veroordeeld is vanwege verkeersovertredingen. Die iemand ben ik. We vragen officieel permissie bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik sta niet als alcoholdelinquent te boek en krijg een papiertje thuis waarmee puberdochter mij mag registreren als meerijdend coach.
Daar gaan we dan. Op naar de supermarkt, met haar aan het stuur. Het kind dat gisteren nog zoet in een wiegje lag. Een vervreemdende ervaring. Voor mij dan. Zij heeft geen weet meer van een wiegje. Het is wel de bedoeling dat ze kilometers maakt, dus we rijden een half uurtje om. Ik moet duidelijk nog groeien in de coachende rol. ‘Haal je hand voor m’n ogen weg, mam’, coacht zij mij, als ik haar, net als Hyacinth, maan om uit te kijken voor het paard. Dat in de wei staat. Ik probeer rustig adem te halen terwijl we rakelings langs de vangrail scheren. Ik vraag me af welke tools tot mijn beschikking staan, op de bijrijdersstoel, om in te grijpen als het mis gaat. Ik zie vooralsnog geen dubbele bediening opdoemen uit de vloer, dus ik neem aan dat een ruk aan het stuur de enige mogelijkheid is om te voorkomen dat we van een talud afstorten. Het voelt als de achtbaan op de kermis. Je zit in een karretje en je bent de controle kwijt. Je kunt niet anders dan het gelaten ondergaan.
Ondertussen heeft zij gelukkig wel alle vertrouwen in mij als coach: ‘Je doet het prima, mam, doe je ogen nu maar weer open.’ Ik maak nog net mee hoe ze overdwars in een vak parkeert en ik weet: voorlopig doen wij boodschappen in de stille uurtjes. Zelf denkt ze dat ze kort na haar 18e verjaardag wel met een auto vol vriendinnen naar Rotterdam kan toeren. Ik denk het niet. O, zij zal daar best toe in staat zijn hoor; rijbewijzen delen ze niet gratis uit. De vraag is alleen of ik het wel kan. En ik zie een gat in de coachingsmarkt: ouders toerusten met de noodzakelijke vaardigheden om kalmpjes op de stoep staand het kind uit te zwaaien dat met een pas verworven rijbewijs naar Rotterdam wil rijden met een auto vol vriendinnen. Kan ik me ergens aanmelden?