De kleine big is kampioen afronden. Met een bèta-achtige precisie die haar in het dagelijks leven volkomen vreemd is, berekent ze geconcentreerd haar eindresultaat voor de vakken die ze het afgelopen jaar heeft gevolgd. Menig 5,5 wordt afgerond toch precies een zes. En voor die ene keer dat ze de 5,5 net niet haalt, heeft ze gelukkig compensatie in de vorm van een 7 voor tekenen. ‘Ik denk dat ze op school aan het zuurstof moeten als ik overga’, zegt ze. Dat denk ik ook. Maar ik zeg niks. Ik heb inmiddels geleerd dat een 6 een voldoende is. En eerlijk is eerlijk: zelf kan ik me niet herinneren dat iemand me ooit gevraagd heeft naar de cijfers op mijn eindlijst. Ze vragen zelfs niet meer naar mijn bul en dat is maar goed ook, want ik heb geen flauw idee waar die is. Gelukkig bestaan er voor noodsituaties nog foto’s waarop ik de bul krijg uitgereikt in het Leidse Academiegebouw met op de achtergrond mijn hele opgeluchte familie en daarnaast de scriptiebegeleider die achteraf bezien ook wel wat zuurstof had kunnen gebruiken. ‘Je hebt een zeven’, zei hij na bestudering van de door mij ingeleverde scriptie. ‘Maar als je dit en dat nog even doet, heb je een acht.’ ‘Een zeven is prachtig’, zei ik, en liet het er tot zijn verbijstering bij zitten.
‘Dat luie gedoe heeft ze van jou’, constateert de vader van de kleine big, die helemaal niet gecharmeerd is van de zessenregen. Ik zeg dat ze daarnaast alle leuke dingen ook van mij heeft en dat ze nu eenmaal niet alles kan hebben en verwijs hem verder naar het klachtenreglement. Voordat hij een tunnel inrijdt, hij belt mobiel, hoor ik hem nog net iets zeggen over ‘achter de kassa’.
Zelf begint de kleine big serieus over haar toekomst na te denken. Ze wil weten waarom ik eigenlijk rechten ben gaan studeren. ‘Omdat ik niks anders kon’, zeg ik. Ze denkt even na en besluit dat ze dan ook maar rechten moet gaan studeren. ‘Maar ik ga niet zoiets vaags doen als jij’, weet ze, ‘ik ga wel bij papa in de zaak.’ Wat ze dan gaat doen bij papa in de zaak, wil ik weten, het juridisch metier is tenslotte breed en ik zie voor Mevrouw Vlotte Babbel wel een carrière weggelegd in de advocatuur. ‘Rekeningen sturen’, zegt ze stellig.
Krijgt papa toch nog gelijk met zijn opmerking over de kassa …