Het probleem met computers is dat ze soms net iets te veel karakter hebben. Die van mij is een persoonlijkheid die vanzelf begint te jengelen om een update. Aanvankelijk negeer je dat een tijdje, net zoals ik doe met Poes die half in de middag al mauwend om me heen begint te draaien terwijl ze ’s avonds pas eten krijgt. Ze dramt steeds harder, net zolang tot ik een lading brokjes in haar bakje stort.
Mijn computer wilde al een tijdje ge-update worden, van Windows 7 naar Windows 10. Er kwamen steeds vaker pop-upschermpjes in beeld, die steeds dwingender van karakter werden. Vergelijkbaar met de navigatie in mijn auto. Als ik op de A1 t/m A783 niet doe wat Heinz mij opdraagt, treedt hij bijna buiten zichzelf van woede: ‘Afslaan! Nu!’ Op de digitale snelweg waarop mijn computer zich begeeft, werkt het net zo. Alleen probeert mijn laptop mij niet te overtuigen met commando’s maar met schermpjes die zo ingenieus in elkaar zitten dat je op OK hebt geklikt voor je het door hebt.
‘Het is dat ik hier nu ben’, zei mijn computermannetje, ‘maar als ik er niet geweest was, was hij vanavond met een automatische update begonnen’ – en hij liet mij ‘onder water’ zien dat mijn computer zo z’n eigen agenda heeft. Na de update was er nog van alles niet in orde. Ik had wel beeld, maar geen geluid, en ook het beeld was wazig. Ook bij mijn computermannetje waren er wat dingen niet in orde dus hij kon mijn probleem niet zo een-twee-drie even komen fixen, en vier-vijf-zes ook niet. Als eindgebruiker zonder enig verstand van de binnenste processen van zo’n apparaat rest je dan niets anders dan een Studentaanhuis te laten komen, van de gelijknamige firma.
Op zondagmiddag kwam hij voorfietsen à 9 euro, mijn studentaanhuis. Een halve Rain Man was het, die in no time drivers had geïnstalleerd, verbinding had gerealiseerd met een externe Z-schijf en de schermresolutie zodanig had aangepast dat ik letters weer scherp in beeld kreeg. Ondertussen, want bij zijn IT-opleiding maken ze hem duidelijk dat communiceren met klanten ook bij het werk hoort, legde hij mij in een Cruyffiaanse woordenvloed – logisch, maar niet perse begrijpelijk – uit wat hij allemaal aan het doen was. Vandaar dat ik het weet, van die drivers. Hij gaf meteen een lezing over Miekrosoft en Appel. Op z’n Hollands. Tussendoor checkte hij of zijn fiets er nog stond. Die stond er nog.
Hij was weg voor ik het wist, probleem opgelost voor geen geld. Studentaanhuis, ik ben fan!