Er komt een tijd dat je aan een leesbril moet. Geen gewone leesbril, die had ik al een tijdje. Nee, zo’n multifocaal ding. Die oudere vrouwen vroeger om hun nek hadden hangen aan een koordje. Zodat ze naar believen hun bril op en af konden zetten, hem toch nooit kwijt waren en er niet rondtastend naar op zoek hoefden. Lekker makkelijk. En passend bij het lekker makkelijke kapsel dat ze op die leeftijd kregen (kort en rood slash oranje geverfd), de lekker makkelijke kleding (vormeloze, hooggesloten truien en zakkerige broeken) en de lekker makkelijke schoenen in de vorm van platte stappers met een veter.
Ik heb het lang ontkend dat ik zo’n bril nodig had. Mijn rechterarm werd steeds langer als ik nog iets kleingedrukts wilde lezen en ik had nachtmerries van jampotbrillen met halvemaanvormige vergrootglazen in het midden van de vensters. Tot de opticien mij uitlachte en toch vakkundig zo’n bril aansmeerde die ik niet wilde hebben. Ik bereidde mij voor op weken schele hoofdpijn vanwege het wennen aan zo’n vergrootglasvenster. Maar ergens tussen het afrekenen en het verlaten van de winkel veranderde ik in een multifocale fan. Inmiddels vraag ik me af waar al dat verzet goed voor was, want wat kijkt het fijn en wat zie ik een hoop.
Het kost wel even een bom duiten zo’n bril. Dat weerhield me van multifocale zonneglazen, maar inmiddels heb ik ook die aangeschaft. En als je toch van die glazen koopt, mag er ook wel een leuk montuurtje bij. Ik nam mijn eigen stijlicoon mee naar de winkel om het uit te zoeken. Op een bril die haar goedkeuring heeft, krijg ik de komende vijf jaar immers geen commentaar. Van alle monturen die er hingen, wist zij er feilloos de mooiste maar ook de duurste uit te pakken. Van Prada. Paars aan de buitenkant, groen gestreept aan de binnenkant. Prachtig, ik kan niet anders zeggen.
Gisteren haalde ik ‘m op. De opticien wilde ‘m even afstellen. Maar voordat hij aan schroefjes begon te draaien of aan pootjes ging buigen, vroeg hij: ‘Gebruik je ‘m alleen om door te kijken of zet je ‘m ook in je haar? Dan stel ik ‘m wat losser af, vandaar …’ Ik deed een vraagteken na: ‘In mijn haar?’ Maar puberdochter begreep meteen wat hij bedoelde: ‘Mam, ’t is een Prada. Natuurlijk draag je die in je haar!’
Het is in ieder geval duidelijk dat ik nu nooit zal beginnen aan kort, rood slash oranje geverfd haar, hoe lekker makkelijk het ook is. Het past eenvoudig niet bij mijn paarse zonnebril.