De wekelijkse gang naar de supermarkt is voor mij een ware helletocht. Ik heb er geen tijd voor en ook helemaal geen zin in. Ik koop er standaard te veel en ben navenant veel duiten kwijt. Vooral als de kleine big mee gaat naar de winkel wordt boodschappen doen een kostbare aangelegenheid. Zij heeft van alles nodig waarvan ik het bestaan niet vermoedde en bij de kassa laad ik spullen op de band die ik nog nooit eerder gezien heb. Regelmatig zie ik caissières belangstellend kijken naar wat er onder hun neus langs glijdt; en die vrouwen zijn toch heel wat gewend.
Dat komt zo: mijn kind houdt van koken. Zij weet haar weg in de schappen met exotische waar en zo belanden er goederen in de keukenkastjes die een normaal mens in de regel niet nodig heeft. En kookliefhebbers, zo blijkt, hebben ze zelden nodig en dan ook slechts met mate. Zo stapelen de flessen, potten en blikken zich op in ons huishouden. Intussen staan er net zoveel spullen bovenop de kastjes als erin. Ik vermoed dat een sterrenkok likkebaardend langs onze voorraden zou gaan; bij De Librije kunnen ze een puntje zuigen aan zo’n rijk assortiment aan ingrediënten. Die, elk op z’n eigen tijd, hun bestemming vinden in het voedsel als finishing touch van weer een exquise nieuw gerecht. Bedacht door het meisje dat koken ‘echt heel leuk vindt, hoor mam, maar alleen als hobby – ik word later echt geen kok’. Ze wil namelijk de politiek in.
Mijn functie in het boodschappengeheel is duidelijk: ik ben van het goederenvervoer en geldtransport. Ik chauffeur naar de Albert Heijn en trek de pinpas om het een en ander af te rekenen. Ook een zwaar gewichtige taak. Met de kleine big naar de supermarkt mag dan een dure hobby zijn, het is wel heel gezellig. Ze keuvelt er genoeglijk op los en laat mij voor de vorm ook af en toe meebeslissen over een detail op het niveau: trostomaat of vleestomaat. Zo heb ik het idee dat ik een say heb in het hele gebeuren en zij weet zich verzekerd van financiële steun. Want over dingen waarover ik zelf heb meebeslist, krijgen we geen discussie meer bij het afrekenen. Het lijkt wel politiek en dat is het eigenlijk ook. Haar culinaire ervaring komt haar later niettemin goed van pas, bij het bekokstoven van mooie plannen voor de stad, het land, de wereld. Wel mooi dat ik als moeder al boodschappen doend een bijdrage lever aan het ontstaan van haar politieke gevoeligheid.
Achter elke grote staatsman schuilt een moeder. Dat geldt ook voor een staatsvrouw. Dat is een mooi lot en ik schik me erin, ook al is de incubatietijd van een staatsvrouw prijzig. En woensdag ga ik stemmen. Op een vrouw, dat is zeker.