De politie is mijn beste vriend. Want een hond van een paar huizen verderop blafte diep in de nacht in de achtertuin. Ik overdrijf echt niet als ik zeg: diep in de nacht. Het ging maar door en het ging maar door en het ging door merg en been. Nu is de buurvrouw niet heel erg conformistisch om dat label maar te plakken op iemand die een jungle laat ontstaat in de voortuin, oud ijzer verzamelt op de stoep en een veestapel de woonkamer laat overnemen. Zij en haar huishouden vallen enigszins uit de toon in onze keurige en stille straat, maar hee, ieder z’n dingetje. Totdat het dingetje van een ander mij uit de slaap houdt. Want dan word ik niet leuk.
Ik begon met aanbellen. Ochtendjas aan, foeterend naar buiten en aan de bel hangen. Behalve dat een woeste horde honden moeite deed de tent van binnenuit af te breken, had het geen effect. Het licht brandde uitbundig, maar als je in de lorum op de bank hangt is het lastig opendoen. Of je hond binnenhalen. Ik heb het nog even met oordoppen geprobeerd. En toen heb ik de politie gebeld. Ze gingen kijken. En dat deden ze ook. Het geblaf hield eindelijk op. De volgende ochtend was ik wel zo stoer om zelf ook even te gaan kijken bij de buurvrouw. ‘Ik heb last gehad van jouw hond’, zei ik. Ze trok het boetekleed aan. Sindsdien blaft de hond overdag alles bij elkaar. Wat ze er ’s nachts mee doet weet ik niet en het zal me ook een zorg zijn, zolang hij z’n kaken maar op elkaar houdt.
’s Avonds had de kleine big zichzelf een feestje beloofd. Er waren Cola en chips en ze had bedden in stelling gebracht voor een handvol schone slaapsters van om en nabij haar leeftijd. Ná de Cola en de chips maar vóór het slapengaan, brachten de dames een uitgebreid bezoek aan de plaatselijke horeca, in het gezelschap van een dozijn klasgenoten. Helaas waren er onder hen die niet alleen hun bestelde glaasje fris kregen, maar daarin ook een mengsel van gootsteenontstopper en andere zooi. Geurloos, reukloos, smaakloos, dat de innemer bedwelmt en ontremt. Verslavend en potentieel dodelijk.
Eén van de klasgenootjes reageerde niet zo goed op deze ‘partydrug’ en moest wegens verstoring van de openbare orde afgevoerd worden in een politiewagen. Enkele reis naar papa en mama. De kleine big en haar vriendinnen keerden wat sneu naar huis. Waar ik natuurlijk zat te wachten want ik ben zo’n moeder die niet kan slapen als het kind op pad is. Een consternatievolle aankomst, want er ontbrak één der slapenblijvers. Prompt stopte er een politieauto voor de deur. Eruit stapte het ontbrekende vriendinnetje, om half vier ’s nachts. Ze had samen met de agenten de ordeverstoorster naar huis gebracht en de patrouillewagen vervolgens gedirigeerd naar haar logeeradres – dat stond nog in de Tom Tom van de vorige avond.
Ja, de politie komt hier vaker aan de deur dan mijn beste vrienden. Sterker: de politie is echt mijn beste vriend.