In mijn werkkamer wordt gewerkt. Dat is dan ook te zien. Er liggen bergen met papier, er staan uitpuilende bakjes met papier, mappen vol papier, ladenkasten die overstromen met mappen vol papier en tussendoor liggen er stapeltjes van dit of van dat. Op tafel is een plekje uitgespaard voor mijn laptop die eigenlijk nooit op schoot staat maar altijd op tafel en ervoor is een iets grotere uitsparing waar ik naadloos inschuif als ik aan het werk ben. Het is een beetje een puinhoop, terwijl ik verder toch helemaal niet zooierig ben aangelegd. Dat is de schuld van mijn opdrachtgevers die allemaal tegelijk van alles van mij moeten en dus ook allemaal tegelijk op mijn bureau terechtkomen, vermomd als stapeltjes papier, met een beetje geluk samengehouden door een mapje. Ik herinner me plots ook de werkkamer van mijn vader waar het er ongeveer net zo uitzag. Het was verboden terrein voor ons huisgenoten en dat begrijp ik nu: zo’n inspiratievolle microcosmos van ideeën die alleen nog maar uitgebroed hoeven te worden, moet je niet verstoren. Nu was ik vorige week bij Leo, die de commerciële zaken runt van softwarebedrijf Afas. Op zich is een bezoek aan Leo altijd al een genoegen, over inspiratie gesproken! Nu hadden we het voor de Focus op Zorg onder andere over het paperless office. Bij Afas is dat geen droombeeld meer, het is al lang werkelijkheid. Ik kreeg een korte excursie langs wat lege bureaus waar mensen relaxed zaten te zijn en zich bezighielden met waar het echt om gaat in het leven. Met mensen (klanten, medewerkers) dus in plaats van met papieren en formulieren.
Mijn paperless office is nog ver weg als ik zo ’s om mij heen kijk. En die bende die ik altijd zo geruststellend vind, krijgt toch ineens iets drammerigs, schreeuwerigs en onuitstaanbaars. Ik denk dat ik het maar eens met Leo moet hebben over míjn paperless office. Een geautomatiseerde HR-functie heb ik nog niet nodig in mijn business en ook geen dashboard vol sturingsinstrumenten; ik stuur mezelf zo wel. Maar een kantoor zonder papier, dat lijkt me ineens wel wat. Is ook heel erg duurzaam, om aan het einde van dit blog ook maar even een oud stokpaard van een baaltje hooi te voorzien.