Wie het leuk vindt om opmerkingen te maken over vrouwen en auto rijden, is bij mij aan het verkeerde adres. Ik vermoed dat ik een beetje te veel testosteron bezit, want ik parkeer fluitend achteruit in, met één vinger aan het stuur, en ik wil het eerste weg zijn bij het stoplicht. Vaak lukt dat ook, daar is de Oranje Schicht op gebouwd. Heel erg leuk om de Audi’s A6 met mannen-in-pak vol verbazing achter je te laten! Nee, dat is inderdaad helemaal niet duurzaam, zelfs heel erg duur, maar ook ontzettend leuk.
Minder leuk is dat ik me deze week heb gedragen als een echte vrouw achter het stuur. Ik heb wel een goed excuus; als de dood in je naaste omgeving bezig is met een inhaalmanoeuvre raak je toch wat ontzet. Een zombie was er niks bij. Maar nu, met 24 chemokuren in het vooruitzicht voor mijn zwaar getroffen zus, lijkt er wat licht aan de horizon te verschijnen en ont-zombie ik weer. Maar niet dan nadat (prachtige taalkundige constructie altijd) ik met mijn achterbumper ergens onzacht tegenaan heb gezeten op het parkeerterrein van Albert Heijn. Terwijl het achteruitrijpiepsysteem mij probeerde terug te fluiten, maar zonder resultaat. ‘Het had veel erger kunnen zijn’, zei een man die d’r bij stond en d’r naar keek. Dat leek mij ook. Bumper een beetje ontzet ofzo. Toch maar even langs de schadehersteller waar ik, geheel buiten mijn schuld, kind aan huis ben.
De schademanager, zo heet die jongen die met een cameraatje rond de auto loopt en een herstelbegroting opstelt, bereidde mij op het ergste voor. Hij constateerde scheurtjes in de lak en ander ongemak. En daarbij was de bumper ook ontzet, inderdaad, goede diagnose. Toen hij klaar was met calculeren, was ík ook ontzet. Hij leverde geen tankje zuurstof bij de offerte, maar had dat beter wel kunnen doen. Toch maar even Apeldoorn gebeld met een mooi verhaal. Hopelijk levert dat een ontzettend mooie nieuwe bumper op.