Ik vroeg me net af waar ik mijn blog van deze week over moest schrijven, toen het vriendje van de kleine big opbelde. Hij is zo mogelijk een nog kleinere big. Maar dat komt vanzelf allemaal goed denken wij, op den duur. Om de groei een beetje te stimuleren, voederen wij hem bij met Brinta, broccoli en biefstuk als hij een dagje langskomt. Zo kijken we de centimeters erbij aan. Voorlopig lijkt hij echter eerder te krimpen dan te groeien, maar dat kan gezichtsbedrog zijn. Kan ook komen doordat de kleine big zelf een steeds grotere big wordt.
Hij liet van zich horen omdat hij, bij wijze van verrassing, graag wilde komen logeren. Om mij over te halen en zijn argumenten kracht bij te zetten, bediende hij zich van de wat dubieuze aanspreektitel ‘Eén na beste mama’. Daar bedoelde hij mij mee. Nou, vooruit dan maar, tegen zoveel charme kun je als schoonmoeder niet op.
Door de stromende regen viste ik hem op bij het station. Hij zag er wat verzopen uit toen hij instapte. De treinreis was geen pretje geweest, begreep ik. Ik maakte hem duidelijk dat je er wat voor over moest hebben om bij je vriendinnetje te zijn. Hij knikte peinzend, hij was de balans aan het opmaken, zag ik.
Omstandig verhaalde hij van zijn wederwaardigheden onderweg. Van beslagen ruiten, druipende paraplu’s in het gangpad, klamme jassen, te veel mensen en vieze geurtjes. Vooral dat laatste had hem erg geplaagd. ‘Het rook er naar natte geit’, zei hij. Even was ik in verwarring. Zou hij misschien aan boord van een veewagon gezeten hebben? Het moest niet gekker worden met die NS! Het volgende moment voelde ik een blog opborrelen. Toen ik hem bedankte voor de geleverde inspiratie, voelde hij pas nattigheid.