Zondagochtend is mijn oase in de week. Niet dat ik daar veel van meekrijg want ik gebruik de tijd om slaapachterstanden weg te werken. Vaag hoor ik kerkklokken luiden en bedenk dan dat ik mag blijven liggen omdat ik gisteren al geweest ben terwijl ik me op mijn andere zij draai en me behaaglijk onder mijn dekbed nestel waar het precies de goede temperatuur is. Familie en vrienden weten inmiddels dat ze mij niet moeten bellen voor het middaguur en liefst pas veel later. Zondagochtendactiviteiten als boswandelingen of ‘gezellig op de koffie’ zijn aan mij niet besteed. Mijn Auping en ik vormen de ideale combi. Probeer die huiselijke vrede niet te verstoren, want ik ga grommen. Gelukkig gaat de kleine big heel goed in mijn ritme mee, ook zij is een langslaper. De tijd dat ik des zondags vroeg op moest staan om met haar knutselwerkjes te maken, ligt ver achter ons.
Op deze zondag ontwaak ik uit mijn wekelijkse slaapmarathon omdat er iemand met een blij hoofd staat te vertellen over knutselwerkjes die ze zelfstandig gemaakt heeft. Ze heeft muffins gebakken. ‘En alles is opgeruimd’, meldt ze er trots bij. Dat wekt argwaan. Ik slaapwandel naar beneden en warempel, er staan goudgele muffins te stralen op het aanrecht en alles is opgeruimd. ‘Maar nu moet jij even naar de Albert Heijn, want ik heb glazuur nodig’, zegt ze. ‘Prinsessenglazuur en zilveren bolletjes en suikerfiguurtjes.’ Tegensputteren over zondagse rituelen als krant lezen, broodje smeren en eitje koken heeft helemaal geen zin. Ze duwt mij een boodschappentas in de hand en ik zit op de fiets voor ik het weet.
De puinhoop die aanvankelijk ontbrak ontstaat alsnog want natuurlijk gaan die zilveren bolletjes over de vloer en drupt het glazuur vooral op de krant die ik nog wilde lezen. Voor ik daar zure opmerkingen over kan maken, duwt ze een muffin onder mijn neus. Met vier kleuren versierstift –niet te eten, maar wel fraai- heeft ze erop geschreven: ‘Mama is lief’. Plus hartjes.
Van mij mag het elke dag zondag zijn.