Gisteren hebben we de verjaardag van mijn moeder gevierd. 83, een leeftijd om u tegen te zeggen. Als kind van deze moeder sta ik aan de zijlijn van haar leven en zie hoe de tijd inbeukt op haar oude, fragiele verschijning. En ik zie dat het niet iedereen gegeven is om mee te bewegen met de fratsen die het leven met een mens uithaalt in de vorm van ziekte, dood, verlies. Dan kan een zelfgekozen kluizenaarschap goed dienen als ‘safe haven’, als manier van overleven.
Het is een illusie om te denken dat je mensen kunt veranderen, geen mensen van 83, en van geen enkele andere leeftijd. Het enige wat je kunt leren is jezelf zó programmeren dat je ermee om kunt gaan. De psychotherapie die je een ander toewenst, zul je zelf tot je moeten nemen. En met genoegen hoor, want dat hele leger coaches en –peuten heeft ervoor doorgeleerd en een beetje inzicht in en sleutelen aan jezelf is nu eenmaal nooit weg. Met nadruk op ‘een beetje’. Want natuurlijk ben ik net als zij. Als je ouder wordt, word je je moeder.
De kleine big moet later vast ook in psychotherapie omdat haar moeder over haar tere kinderziel heen gebaggerd heeft, zou je denken. Vooralsnog lijkt ze echter niet onder het baggeren te lijden. Zij gaat haar eigen probleemloze, onverstoorbare gang. Veel moeders in haar omgeving zijn aangeharkte dames die strak in de lak zitten en met zachte stem hun koters beschaving bijbrengen. Ze hebben een carrière, 2.1 kinderen, een man die hen nooit verlaat, een Mini Cooper nieuwe stijl en een abonnement op de Linda. ‘Weet je’, zei de kleine big onlangs toen ik haar ergens opviste tegelijk met de aangeharkte moeders die hún kinderen op kwamen vissen, ‘jij bent wel de gekste moeder.’ Ze nam mij in een wurggreep met een worstarmpje rond mijn nek en voegde eraan toe: ‘Maar ook de leukste!’ Die heb ik in mijn zak gestoken. En die haal ik er pas uit als zij op mijn 83e gaat klagen over mijn kluizenaarschap.