Een puber in huis zorgt voor een hoop rotzooi. Als ze uit school komt, ziet het er hier uit alsof er een veldslag heeft plaatsgehad. Nu vinden er ook voortdurend veldslagen plaats in dit huis. De kleine generaal op vier pootjes gaat de strijd aan met werkelijk álles, of het nu beweegt of niet. De grand foulard die ik zo leuk gekocht heb om mijn dierbare stoeltjes te beschermen, is in een week tijd veranderd in een ouwe dweil. Ik weet niet wie er meer zooi maakt, kind of kat. Voor een moeder bij haar gezonde verstand niet echt een plek om het lang uit te houden. Ik begin de al wat oudere vriendinnen te begrijpen die met een gelukzalige glimlach om de lippen melden dat ‘het toch zo jammer is dat de kinderen uit huis zijn.’ Ik weet het nu al: kat gaat mee op kamers.
Het is mij ook een raadsel waarom pubers ineens zo uit de kluiten wassen. Met voeten maat oceaanstomer en handen alsof ze dagelijks in het veen graven. Vanzelfsprekend vliegt er af en toe een deur uit de sponningen met zoveel groeigeweld. Daar heb ik een mannetje voor. Niet voor groeigeweld, wel voor het oplossen ervan. Een timmermannetje. Net zoals ik een mannetje heb voor de kompjoeter, een mannetje voor het lekkende dak en een mannetje voor de kunstwerken op het dak. ‘Wel fijn dat jij allemaal van die mannetjes hebt’, zuchtte een vriendin die ze duidelijk niet heeft. En dat is waar, het is fijn. Het enige wat ontbreekt is een mannetje voor de inspiratie. Gelukkig valt er soms een prins van een wit paard. Dat levert héél veel inspiratie. En een vacature voor een nieuw mannetje.