Ik sta niet bekend als de persoon die van alle mensen op aarde het meeste geduld op kan brengen. Bij het uitdelen van nobele waarden als begrip, het vermogen om gezeur aan te horen en mijn ziel te bezitten in lijdzaamheid, heb ik niet vooraan gestaan. Ik ben een tamelijk explosief vaatje buskruit. Had ik vroeger nog, wat ze noemen, een kort lontje en kon je met enige zekerheid aan de hand van de hoeveelheid stoom die uit mijn oren kwam voorspellen wanneer ik tot ontploffing over ging, tegenwoordig heb ik helemaal geen lontje meer. Ik ontplof gewoon. Dat is vervelend voor mijn huisgenoten, zowel de twee- als vierbenigen, maar ook voor de hele buurt. Want als ik boos word, hoor je dat zeven straten ver.
In mijn werk heb ik daar gek genoeg niet zo’n last van. Met klanten heb ik veel geduld, hoeveel ze ook zeuren, want dat doen ze soms. Al willen ze teksten op hun kop of in het paars: de klant is koning. Natuurlijk vind ik daar wel wat van en ik zal ook melden wat ik vind, maar het is hun feest, altijd.
Onlangs was ik bij een klant die een half uur lang in zijn neus zat te peuteren, tegenover mij aan tafel. ‘Zeg je daar niks van?’, wilde een vriendin weten. Nee, ik zeg daar niks van. Al kleedt hij zich uit, ik zeg niks. Ik doe mijn dingen, verdwijn en maak een prachtig verhaal. Want daar betaalt hij mij voor. Ik moet bekennen: in dit geval heb ik rondgekeken waar de verborgen camera hing en ben ik in luid gelach uitgebarsten toen ik weer op de stoep stond.