Deze week heb ik zitten prutsen aan mijn profiel op LinkedIn, het zakelijke netwerk waar je als professional wel op aanwezig wilt zijn in deze tijd van sociale media, waarin het hebben van kennissen net zoveel waarde heeft als het hebben van kennis. Ik ben als mede-eigenaar een nieuw bedrijf gestart waar ik je ongetwijfeld erg mee ga vervelen op deze plek, maar vandaag nog even niet. Want ik wil geen blog schrijven over het startende ondernemerschap. Over hoe leuk het is om van scratch af aan een bedrijf in de steigers te zetten met een zielsverwant en daarbij rijkelijk ondersteund te worden door een heel netwerk van mensen die ons idee sterk vinden en daar best wat in willen investeren. Of over hoe bijzonder het is om een sleutel te hebben die past op de deur van een pand waar het nu nog woest en ledig is maar waarin binnenkort een Innovotarium voor start ups verschijnt.
Daar wilde ik het dus allemaal niet over hebben. Wat ik wel wilde aanstippen, is dat knutselen aan je LinkedIn-profiel iets is wat je beter niet kunt doen. Tenzij je je verveelt natuurlijk. Want als er iets is waar je op mag rekenen als je update online komt, is dat aandacht uit je netwerk. Talloze felicitaties heb ik in ontvangst mogen nemen, met meer of minder uitgebreide verhalen erbij. Dat is leuk, dat is aardig, dat is attent. Sommige mensen had ik jaren niet gesproken, dus dat leidde tot behoorlijk wat ‘Hé, hoe is het?’s’ over en weer. En al met al ben je daar gewoon een dag mee onder de pannen, met antwoordjes sturen en met vertellen hoe het is en reageren op hoe het met die ander is.
Tot zover alles okee. Wat me wel opvalt, is dat ik ineens nogal wat verzoeken tot linken krijg van mensen die ik helemaal niet ken. Waarschijnlijk omdat LinkedIn een optelsom heeft gemaakt van iedereen die mij berichtjes stuurt, daar een verzameling van gemeenschappelijke elementen uit heeft gefilterd en bedacht heeft dat ik die mensen dus ook wel zal kennen. En dat is niet zo, ik ken ze niet. Maar toch sturen ze mij verzoeken om te linken – nee, ze sturen mij stándaardverzoeken om te linken waarbij ze alleen maar op een knop hebben hoeven klikken en niet eens de moeite hebben genomen er een kort episteltje bij te schrijven. En dan zit ik ermee in mijn maag, want wat doe ik met die mensen? Niet reageren? Lekker laten bungelen in mijn inbox?
Ik vind LinkedIn een fijn medium. Ik blijf er handig door in contact met mijn hele netwerk, met mensen die ik ken. Met wie ik wel eens zaken heb gedaan of nog steeds doe of met wie ik over voetbal praat in de horecagelegenheden van provinciehoofdstad Z. Hoofden waarvan ik de naam weet, of namen waar ik een gezicht bij heb. Waardevol. Maar linken met mensen die ik niet ken, van wie ik geen idee heb wie ze zijn en wat ze doen, vind ik zinloos. Dus vind je het heel erg als ik dan niet reageer, beste onbekende? Stuur me gewoon even een mailtje of bel me op als je met mij in contact wilt komen. Google weet al mijn gegevens feilloos te vinden. Dan wisselen we wat wetenswaardigheden uit en kunnen we daarna linken. Graag zelfs.