Mijn werkend bestaan kent diverse lichtpuntjes. Daarmee bedoel ik niet de lunches-met-prettig-gezelschap op een terras die de werkdagen zo aangenaam in tweeën knippen, of de vakantieweken die zich op gezette tijden laptoploos aaneen rijgen en zich vullen met Niks. Hoe noodzakelijk en fijn deze momenten, dagen en weken ook zijn – want uit Niks ontstaan weer grote plannen – het zou toch niet goed zijn als de lichtpuntjes van je werk niet over dat werk zélf gaan maar juist bestaan uit werkloosheid.
Eén van mijn lichtpuntjes is de training bloggen die ik regelmatig geef. Zo ook afgelopen week. De juf Nederlands die ik natuurlijk had moeten worden, steekt haar kop op tijdens zo’n dag waarop ik voor de klas sta en cursisten help om inspiratie om te zetten in creatie. We dansen het hele schrijfproces af, verkennen inspiratie- en schrijftechnieken. Over zintuigen hebben we het, en hoe je ze inzet voor het maken van een stuk tekst. En we houden ons bezig met beeldend en luisterend schrijven.
Proevend schrijven doen we niet, het aantal uren in een dag is niet van elastiek en je moet érgens ophouden, maar het zou best kunnen: proevend schrijven. De smaakzin komt overigens wel aan bod hoor, want in het Volkshuis in Deventer, waar ik graag train, maken ze de beste broodjes en soepjes. Biologisch en maatschappelijk verantwoord, want opgediend door mensen met een beperking die zich ernstig kwijten van hun belangrijke taken en het tussentijds altijd gezellig vinden om een praatje te maken.
Een dagje bloggen met cursisten is een feestje. Waar ik niet alleen zelf heel blij van word, maar ook de deelnemers huppelen na afloop naar buiten. Ze hebben bagage gekregen waar ze direct mee aan de slag kunnen. En ze hebben iets van zich af kunnen schudden wat hen danig in de weg stond: het idee dat een blog lang moet zijn. ‘Dat vier alinea’s genoeg is, is voor mij wel een hele grote opluchting’, zei een van de deelnemers tijdens de evaluatie. En zo brengt een blogtraining lichtpuntjes voor de juf en luchtpuntjes voor de deelnemers.