Afgelopen week sprak ik met Joop Alberda, volleybalcoach van het mannenteam dat er in Atlanta met de gouden medaille vandoor ging tijdens de Olympische Spelen van 1996. Hij vertelde over zijn leiderschapsmodel dat bestaat uit richting aangeven, verbindingen leggen en executie. Alle drie noodzakelijke voorwaarden om tot succes te komen. Leiders die geen visie hebben, zijn geen leiders. Leiders die intern en extern geen verbindingen kunnen leggen, zitten in hun eentje op een wolk met hun prachtige ideeën. En leiders die niet uit kunnen voeren wat ze bedacht hebben, zijn luchtfietsers. Het is een prachtig model en sinds woensdag strooi ik er achteloos mee in gesprekken met mensen. Die ademloos luisteren, want het klopt als een bus.
Aan leiderschap heb je overigens niet alleen iets als je een bedrijf wilt runnen of een team wilt coachen, je kunt ook leiderschap hebben in je eigen leven. Zelf de touwtjes in handen nemen. Plannen maken, relaties aanknopen met belanghebbenden en uitvoeren die handel. Wij – kind, kat en ik – zijn samen heel goed in leiderschap. Ik beschik over een groot voorstellingsvermogen en ben goed in de planfase. De richting die we uit moeten, dat beloofde land, zie ik voor me. Kind is fantastisch in het leggen van verbindingen, vooral met externen. Met als belangrijkste tools: MSN, mobiel, mail, hyves, huiswerk. O nee, dat niet. En poes is ontzettend goed in de executiefase. Ik heb nog niet bedácht dat ze iets wel eens zou kunnen gaan slopen of ze heeft het al gedaan.
In het model van Alberda is leiderschap belegd bij één en dezelfde persoon, met eventueel een manager op de uitvoering – waarbij meteen het verschil duidelijk wordt tussen leiders en managers. In het model van Lydia zitten er nogal wat scharnierpunten tussen de verschillende actoren die de communicatie verstoren. Daarom is Joop een succesvolle leider en is het maar goed dat Lydia alleen leuke verhalen hoeft te schrijven over succesvolle leiders!