Ik heb ze gezien, de eerste lammetjes. Hoewel, het waren meer lammen, want ze waren al akelig uit de kluiten gewassen en lang niet zo dartel als je verwacht bij lammetjes. Ik denk dat ze zich schuil hebben gehouden in de sneeuw met hun schapenschutkleur en bij het eerste lentezonnetje oppopten als krokusjes, maar dan niet paars. Wat heb ik naar ze verlangd in die akelige ellenlange winter waarin ik zes keer de stoep heb geveegd. Volstrekt zinloze exercities waren dat, want de bezem was nog niet terug op honk of het pad lag erbij als Gorki rond kerst, maar dan zonder lichtjes. Het enige lichtpuntje was dat het ooit wel weer lente zou worden. En ziehier, dat blijkt ook zo te zijn. Ik heb alweer zonder jas buiten gelopen deze week, de tijd zal leren of dat schadelijke gevolgen heeft gehad. Als je niks van me hoort volgende week: stuur me chocola, dat is altijd goed. Moet je wel zorgen dat TNT of z’n concurrent aanbelt als ik zelf in de gelegenheid ben het bezorgde aan te pakken, want de kleine big heeft strikte orders de deur niet meer open te doen. En al helemaal niet voor buurmannen. Overdreven? Dacht het niet. Ik heb maar één zo’n kleintje en daar moet elke knotsgestoorde idioot met z’n rotpoten vanaf blijven, ook als ‘ie eruit ziet als een buurman of als de TNT-bode.
Ellende kan plotseling dichtbij komen. Ook als die ellende plaatsvindt in een dorp ver weg en gaat over iemand die je niet kent. Want omdat ik zelf een twaalfjarige ‘bezit’ met blonde haartjes en een beugelbekkie ken ik álle twaalfjarigen met blonde haartjes en een beugelbekkie. En je moet er wer-ke-lijk niet aan denken dat zo’n meisje ook maar één blond haartje gekrenkt wordt. Het idee alleen al relativeert alles. Dus ik schrijf mijn blog terwijl boven mijn hoofd het plafond dreunt op de beat van weet ik wat voor popidool. De lampen dansen heen en weer, mijn oude oren piepen. En ik geniet ervan. Ergens in Dordrecht zouden ze dit vast ook graag hebben, maar daar hebben ze niks. Ze zitten er lam op de bank, voor altijd.