Deze week bij een hip administratie- cq belastingkantoor op bezoek geweest voor wat een mooi verhaal belooft te worden. Wat de juiste software –tuurlijk, AFAS- al niet vermag: besparen op (loon)kosten, ergernissen en tijd. Ten bate van de klant, want tijd die voorheen met gezeur heenging zoals het vier keer inkloppen van dezelfde gegevens, kun je nu vullen met advies op maat zodat de klant echt voorbereid wordt op de digitale toekomst. Exit schoenendozen, exit archiefkasten. Op naar een papierloze wereld. Beter voor iedereen en ook nog lekker duurzaam!
Het was anders wel een barre tocht die ik moest ondernemen om bij dat hippe kantoor te komen. Ondanks de weerswaarschuwing kwam ik voorspoedig in Utrecht. Maar toen. Het industrieterrein waar ik moest zijn, was groot en desolaat en mijn navigatiesysteem kende er heg noch steg. Een half uur heb ik er rondgedalfd door de sneeuwduinen, tot de opdrachtgever mijn oranje auto spotte en ik binnen werd gepraat.
Binnen is ook waar je het liefste wilt zijn met dit soort gevoelstemperaturen buiten. Dat heeft poes heel goed begrepen. Voor de kachel staat een wollig blauw mandje. Het ziet er zacht en behaaglijk uit. Dat vindt poes ook. Des daags en des nachts ligt zij in de warmte te snorren. Als er iets langskomt wat eruit ziet als eten doet ze een oog open, verder verkeert zij in winterdromenland. Het lijkt me heerlijk om een kat te zijn in mijn huis.
Niet uit te sluiten valt dat zij binnenkort een vriendje krijgt. Op het boodschappenbriefje voor de Albert H. stond onder het stokbrood en de cup-a-soup ineens ‘een chocoladebruine labrador’. Ik heb het nog gevraagd, maar ze hadden ‘m niet.