Ik heb mijn zwemabonnement opgehaald, waarmee ik de hele zomer voor een habbekrats kan bivakkeren in het zwembad. De hele dag als ik dat zou willen. Wat ik wel zou willen, maar waar ik helaas de hypotheek niet van kan betalen. Zwemmen is een late liefde. Als kind had ik het niet zo op natte haren. Het kostte mijn vader, die mij steevast aan de kant stond aan te moedigen, veel overredingskracht om mij in het diepe te laten springen tijdens zwemles. De badmeester (met een haak) maakte het er niet beter op. Evenmin als de heks die, vermomd als badjuffrouw, op de kant stond te krijsen en een keel op kon zetten waar je u tegen zei. Echt pedagogisch totaal onverantwoord dat dit soort figuren zich op enigerlei wijze bemoeiden met het geven van onderwijs aan kinderen. Ik zou die mensen nog wel eens graag willen zien. En ze dan met een haak het water in willen jagen.
De eerste drie zwemlessen vond ik trouwens wel prima. Er waren een paar jongetjes op les met watervrees. Huilend en bibberend klampten ze zich aan elkaar vast en naar hen ging de aandacht van de waterheks uit. Die jongens hebben vast een trauma voor het leven opgelopen dankzij de niet zachtzinnige aanpak van Heks en Haak. De rest van ons kreeg kurkjes om waarmee we lekker konden dobberen in het ondiepe, onszelf vermakend. Het was relaxed, hoewel ik dat woord toen nog niet kende. Het gevoel kende ik wél: dobberen met kurkjes om was helemaal mijn ding.
Nog steeds is kurk helemaal mijn ding. Niet in de zin van: bandjes in het zwembad, maar als in: kreatief uit het raam kijken. Ook wel genoemd: lanterfanten. Je kunt geen stukjes schrijven als je geen tijd neemt om te lummelen, rond te hangen, niks te doen. Terwijl je lui ligt te wezen, begint er van alles te borrelen in je hoofd. Ledigheid is de kurk waarop creativiteit drijft. En zo verandert leegte in ruimte.
Ik voel me niet bezwaard als ik niks doe. Ik heb het nodig om op andere momenten mijn werk te kunnen doen. Mooie stukken te kunnen schrijven voor opdrachtgevers en leuke trainingen in elkaar te draaien voor klasjes die beter willen leren schrijven. Het aloude ‘Ik denk, dus ik besta’ kent een frisse variant: ‘Ik lummel, want ik schrijf.’ En het mooie is: lummelen kan overal. Ook in het zwembad. Maar dat hoeft natuurlijk niet.