Ergens is het fout gegaan in mijn carrière. Dat bedacht ik toen ik voor een opdrachtgever een interview uitvoerde met een goeroe op het gebied van Social Media. Hij was begonnen met ondernemen in zijn tienerjaren en had de omslag naar het digitale ondernemerschap moeiteloos gemaakt. Nu was hij 32 en bezig zijn laatste bedrijf te verkopen. Privé was hij gesetteld en zakelijk was hij binnen. Hij was wel gearriveerd, maar zo deed hij niet. Een doodnormale, aardige vent – die de rest van zijn leven op zijn lauweren kan rusten. Binnengelopen op het moment dat anderen net klaar zijn met het afbetalen van hun studieschuld. Nee, een zeilboot kopen, dat ging hij niet doen. De wereld rondzeilen gaat ook vervelen.
Ik ben over het algemeen zeer gelukkig met mijn leven. Een 8+ als ik een cijfer moet geven, minimaal. Toch stapte ik met een knagend gevoel op de fiets naar huis na dit interview. Okee, het was bijna lunchtijd, maar dat was het niet alleen. Ergens diep van binnen begon een ontzettend vervelend stemmetje een nare riedel af te draaien. Over de echte vakken die ik dan maar had moeten leren. De emissiehandel, de advocatuur. En waarom was ik geen beursspeculant geworden of een internet start-up begonnen?
Omstreeks de brug over de IJssel was ik wel klaar met knagen. Ik zag de Schotse Hooglanders, de wilde paarden en het woeste water en wist ineens weer dat rijkdom niet op de bank staat, maar in andere zaken zit. Zoals in de blijdschap die ik ervaar wanneer ik letters op een scherm zie verschijnen als ik aan het werk ben. Die zich samenvoegen tot teksten waarmee ik klanten gelukkig maak en ook mezelf. Plus mijn naaste familie, want het honorarium dat binnenkomt in ruil voor die teksten laat zich moeiteloos converteren in zaken als Uggs voor een klein meisje en Indoor menubrokjes voor een klein, rond katje met eeuwige honger.