Als de vakantie aanbreekt, schakelen mijn verstandelijke vermogens vanzelf een tandje terug. Ik geloof ook dat dat precies de bedoeling is. Ik wil nog graag een blog produceren, maar kijk naar een leeg scherm. Ik probeer te verzinnen hoe ik cursisten ook alweer aan inspiratie help. ‘Waar zal ik mijn blog nog even over schrijven?’, roep-vraag ik aan de kleine big, ervan uitgaande dat zij terug zal roepen: ‘Dat ik over ben natuurlijk!’ Want ze is over. En hoe! De tutor stond, hoorbaar snakkend naar adem, op het antwoordapparaat na een dagje bezigheden buitenshuis van onze kant. Om te melden dat mevrouw ‘tot onze grote verbazing’ regulier over was. Niet eens een bespreekgeval. Aan alle kanten werd opgelucht ademgehaald. ‘Ga je nou volgend jaar eens op tijd aan de slag en niet pas in februari?’, vermaan ik haar streng bij voorbaat. ‘Nergens voor nodig’, vindt ze. ‘Het gaat toch prima zo?’
Maar ze roept helemaal niet: ‘Dat ik over ben natuurlijk!’ In plaats daarvan vindt ze de grote spin van gisteren beter blogmateriaal. Nu vindt zij al vrij snel een spin groot. Iets van, inclusief poten, het formaat van een speldenknop duidt zij aan als ‘een vogelspin’. Dus als er echt een vogelspin zit, zoals gisteren, dan is dat waarschijnlijk tweestemmig zeven straten ver te horen.
Het gruwelijke is: hij zat op de trap. We zijn er dus vermoedelijk honderd keer overheen gehobbeld voor ik ’s avonds het licht aandeed en een angstaanjagende verschijning zag opdoemen in het aanwakkerende schijnsel van de spaarlamp. Het liefst zou ik de Brandweer bellen om zo’n beest onklaar te maken, of desnoods weer aan een Man beginnen, maar een acuut probleem vraagt om een adequate oplossing en die heet Stofzuiger. Dat klinkt gemakkelijker dan het is. Want het probleem met een spin is: die gaat aan de wandel zodra ik me omdraai. En als ik dan terugkom met de stofzuiger, weet ik niet meer waar ‘ie is. En helaas behoor ik niet tot dat deel van de mensheid dat in voorkomende gevallen z’n schouders ophaalt en denkt: ‘Mooi, dat is opgelost.’ Even later was het trouwens wel mooi opgelost. Want de Dyson, de achtbaan voor spinnen, deed met een cruisesnelheid van 230 kilometer per uur z’n fatale werk zonder vooraf helmpjes en veiligheidsgordels te verstrekken. Exit spin. Jammer hoor.
‘Zijn er in Barcelona ook spinnen?’, wilde de kleine big bibberend weten. Ik dacht van wel maar ik zei van niet. ‘Het is er vooral heel erg mooi weer’, beloofde ik haar. En dat scheelt ook in spindichtheid. Spinnen zijn herfstbeesten en hier ter stede is het tegenwoordig het hele jaar herfst. Vandaag was het 12 graden. Net zo warm als met Kerst. Dat plaatst het Kerstverhaal in heel ander perspectief. Want in die stal in Bethlehem hebben dus vast ook spinnen gezeten in het stro. Voortaan moet de figurantenlijst daarom worden uitgebreid. En spreken we over de os, de ezel en de spin.