Aan alles komt een eind. Dat is een ijzersterk concept als het gaat om ondragelijk lijden of om narigheid in welke vorm dan ook. Denk aan het leven van een spin, vervelende klussen als boodschappen doen en de was ophangen, tandartsbezoek, oersaaie vergaderingen en de tijdelijke heerschappij van onaangename mensen die in het dagelijks werkverkeer boven je gesteld zijn, zoals daar zijn Machiavellistische slash Narcistische bazen of opdrachtgevers die het beter weten dan jij.
Maar wie heeft bedacht dat aan vakantie een einde moet komen? Aan de zalige toestand van afspraakloze dagen waarop mijn grootste zorg is of ik ’s morgens of ’s middags naar het zwembad zal fietsen. En of ik eerst mijn boek uit zal lezen of dat ik dat liever daarna doe. En aan welk nieuw boek ik vervolgens zal beginnen of dat ik meer trek heb een tijdschrift van de stapel te pakken die ik in de loop van het jaar heb ingericht en waar een bordje bij staat met ‘voor in de vakantie’.
Het schijnt dat leuke dingen alleen maar leuk zijn omdat ze niet eeuwig duren. Kaviaar is lekker, maar elke dag kaviaar is niet lekker. Dat gaat vervelen. Op al die dagen waarop je geen kaviaar eet, kun je je enorm verheugen op de dag waarop je weer wél kaviaar eet. Begrijp je? Zo schijnt het ook te zijn met vakantie. Vakantie is leuk, maar niet altijd. En als je geen vakantie hebt, kun je je fijn verheugen op de volgende vakantie.
Een prachtige Calvinistische redenering, maar doe mij maar gewoon elke dag kaviaar. Ik geniet zo van mijn vakantie dat ik daar best een fulltime betrekking van zou kunnen maken. Maar na enig nadenken – daar is de vakantie ook goed voor – over de definitie van ‘vakantie’ moet ik constateren dat ik die fulltime betrekking eigenlijk al heb. Als vakantie betekent: de hele dag doen waar je zin in hebt, dan héb ik altijd vakantie. Schrijven is wat ik het liefste doe en ik krijg er ook nog voor betaald. Een betaalde vakantie, het hele jaar door. Kom maar door met de kaviaar!