Je moet voorzichtig zijn met wat je wenst. De zomermaanden waren hier wat slapjes en ik wenste me drommen klanten. Ze zijn gekomen. Daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik kan ze bijna niet meer kwijt op het tuinpad. Dat zeg ik tegen niemand. Wie in deze crisistijd meer dan voldoende werk heeft, mag in haar handjes knijpen van geluk en dat doe ik ook. Daar komt bij dat ik de hele dag bezig ben datgene te doen wat ik best aardig kan en waar ik ook nog eens heel vrolijk van word: schrijven. Over ICT, zorg, onderwijs en noem maar op. Tussendoor mag ik af en toe voor een klas staan die graag wil leren bloggen en borrelend van enthousiasme na een dag de deur weer uitloopt, gewapend met een paar blogs om direct te posten.
Het enige vervelende is dat alles wat ik zo graag doe meer tijd kost dan er in een dag zit. Uit het verleden weet ik al dat het weinig constructief is om de dag te rekken ten koste van nachtrust. In het aannemen van personeel zie ik ook bijzonder weinig. Ik verkeer in de veronderstelling dat mijn klanten míj als schrijver vragen omdat ze van míjn verhalen houden. Dat is mijn unique selling point en dat kan ik niet uitbesteden. Aan mijn cursisten vertel ik altijd dat schrijven een ambacht is dat je kunt leren. Maar misschien is het resultaat van het ambacht toch meer een kunststukje dan je op het eerste gezicht zou denken.
Veel grote werkgevers hebben een cafetariasysteem waar medewerkers naar hartenlust salaris en vakantie-uren kunnen inleveren voor een fiets of een laptop. Ik ben mijn eigen werkgever en een cafetariasysteem hebben we hier alleen in de keuken, waar de kleine big de hele dag besluiteloos voor de koelkast hangt en keuzes afweegt tussen wat er zoal te snaaien op de planken ligt. Zelf zou ik mijn fiets wel in willen leveren in ruil voor meer uren; tijd om erop te fietsen heb ik toch niet. Maar helaas, ik heb geen cafetariasysteem. Ik heb alleen een overvolle agenda die ik zo goed mogelijk tracht te beheren om klanten te kunnen bieden wat ze nodig hebben en wat ik graag wil leveren.
Eeuwen geleden sprak iemand eens met een aannemer die druk bezig was met een project en vroeg hem of hij nooit moe werd van zijn werk. ‘Welnee man’, zei hij, ‘want ik ben een kathedraal aan het bouwen.’ Deze anekdote las ik deze week in een nieuwsbrief voor ondernemers. Ik heb ‘m op een geel briefje geschreven en op mijn laptop geplakt. Mijn klanten bouwen kathedralen. Ik help ze erover schrijven, dat is míjn kathedraal. Daar heb ik altijd tijd voor en daar word ik nooit moe van.