‘Over vier weken hebben we een winterjas aan, hoor’, relativeerde een vakgenoot met wie ik een stukje opliep deze week. We liepen buiten in de zon en zonder jas. Blote voeten in teenslippers, de nette schoenen in een tasje onder mijn arm. Ik vond hem een vervelende zwartkijker. De nazomer maakte op mij een standvastige indruk en ik had nog lang geen plannen voor duffelse jassen en dikke shawls. Ik had visioenen van in november op een terrasje en van een tweede ronde voor de waterlelies.
Het is vijf dagen later en ik heb een jas aan. Niet zo’n hele dikke, maar wel een jas. Plus een shawl. En dat niet alleen, want ik heb ook de kachel aan. Dat had wel wat voeten in de aarde want die deed het niet. Daar moest dus een mannetje voor langsrijden. Het was zo’n mannetje dat vijf minuten binnen was, hieraan frummelde en daaraan rommelde en de waakvlam was weer in beeld. Een magisch mannetje. Daar zijn er veel van, is mijn ervaring. Ze zijn nog niet binnen of de problemen zijn op miraculeuze wijze opgelost. Alsof ze een magnetisch veld om zich heen hebben hangen waar geen storing tegen bestand is. Heel makkelijk. En heel duur. Voorrijkosten een half honderd euro, plus maak- en materiaalloon. Kassa.
Ondertussen hebben we het wel lekker warm in huis. De kleine big, deze week vijftien geworden en eigenlijk al lang geen kleine big meer, is blij dat ze binnenshuis tenminste nog in een korte broek kan lopen. Ze is niet bang om de kachel een graadje hoger te zetten ondanks mijn verhalen over duurzaamheid en CO2. ‘Een vést aan in huis?!’ Zoiets idioots heeft ze nog nooit gehoord. Ook poes is niet begaan met de opwarming van de aarde. Ze ligt uitgestrekt voor de haard te snorren en wie in de buurt komt, geeft ze graag een pootje. Met een nageltje eraan, dat wel. Want je schijnt geen slapende honden wakker te moeten maken, maar slapende katten is ook geen aanrader.